Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 50

vissulega brýn viðfangsefni, löngu áð-
ur en alkirkjuhreyfing vorra tíma hófst
með þinginu í Edinborg árið 1910.
II. Alkirkjuhreyfingin á tímabilinu
fyrir síðari heimsstyrjöld
Lítum nú á nokkra þætti í þróun al-
kirkjuhreyfingarinnar á árunum fyrir
heimsstyrjöldina síðari.
Það er eðlilegt að byrja á heims-
kristniboðsfélaginu í Edinborg árið
1910. Margar alþjóðaráðstefnur höfðu
þegar verið haldnar um málefni kristni-
boðsins, en engin þeirra hafði getað
talizt alkirkjuleg með fulltrúum úr víðri
veröld. Þingið í Edinborg var hið
fyrsta þing kristinna manna úr öllum
heiminum frá því á dögum alkirkjulegu
þinganna í fornöld.
Edinborgarþingið var ávöxtur hinnar
miklu vakningar, sem varð meðal stúd-
enta í lok síðustu aldar og byrjun
þeirrar, sem nú er að líða. Þúsundir
ungra karla og kvenna höfðu gerzt
kristniboðar og farið til yztu endi-
marka jarðar. Þarna ríkti alveg ó-
venjuleg hrifning og bjartsýni um
verkefni kristniboðsins. Einkunnarorð-
in voru: „Öllum heiminum boðað
fagnaðarerindið í þessari kynslóð.“
Mönnum lá á hjarta að vinna heiminn
Guði til handa. Verkefnið lá Ijóst fyrir.
Starfsviljinn stæltur.
Þingið var hagrænt samstarfsþing.
Menn ræddu um, hvernig hægast væri
að leysa kristniboðið af hendi. Þingið
markaði djúp spor varðandi skipulagn-
ingu kristniboðsins.
Því er oft haldið fram, að alkirkju-
stefna vorra tíma hafi átt upptök sín á
kristniboðsakrinum. Á Vesturlöndum
voru kirkjurnar orðnar grónar og fast-
reirðar stofnanir vegna aldagamallar
sérstöðu þeirra. Menn höfðu vanizt
ástandinu, eins og það var, og því
sambúðarformi sem kirkjurnar höfðu
tileinkað sér í rás tímanna. Auðvitað
var einnig þarna mikið rætt um sundr-
ung kirkjunnar og þörfina á því, að
menn sameinuðust að nýju.
Það var þó á kristniboðsakrinum,
sem þessi mál urðu brýn til úrlausnar.
Þar hittust kristniboðar og fulltrúar
gjörólíkra kirkna og játninga. Deilur
risu, og erfiðleikar urðu í samstarfi-
Það þótti eðlilegt, að sundrung Vest-
urlanda flyttist þannig út á kristniboðs-
akurinn, en sú skoðun hafði komið
fram í lögum Lúndúnatrúboðsfélags-
ins, London Missionary Society (LMS),
þegar árið 1796. Nú skyldi reynt frarn-
vegis að forðast klofning, og því átti
ekki að senda öldungakirkjustefnu,
stefnu óháðra, biskupakirkjustefnu eða
neitt annað form kirkjulegrar skipunar
eða stjórnar, heldur fela það þeim,
sem Guð kallaði til samfélags við son
sinn, að velja þá stjórnarháttu, sem
þeir teldu gagnlegasta samkvæmt orði
Guðs. LMS var alkirkjufélag frá upP'
hafi og varð til þess að ryðja alkirkju-
hugmyndum braut á kristniboðsakrin-
um. Hitt er annað mál, að þegar tím-
ar liðu, tileinkaði það sér játningar
kongregasjónalista.
I Edinborg var tekin stefna í þessu
máli, sem varð víða ofan á, sem sag*
sú hugmynd, að kristniboðsökrum
skyldi skipt á milli kirknanna og viður
kenndur yrði sameiginlegur réttur
kristinna manna til kvöldmáltíðarinnar-
Hér var eingöngu um að ræða sam
þykktir mótmælenda.
48