Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 14

alltaf nei. Svo er það einu sinni, að
hann kemur beint framan að mér og
segir: „Heyrðu, elsku Jóhannes, nú
lánarðu mér fimm krónur. Ég ætla
að kaupa áfengi fyrir þær.“
Ég tek upp budauna og sýni honum
það, að ég á bara fimm krónur. Það
var aleigan. ,,0g ég ætla að lána þér
þær, af því þú sagðir sannleikann. Þú
sagðir ekki: Ég ætla að fá mér mat íyrir
þær, heldur sagðirðu, hvað þú ætlaðir
að gera við þær. Nú veit ég, að þú
sagðir satt, og þess vegna skal ég
lána þér þetta.“
Eftir það, bað hann mig aldrei um
að lána sér, heldur sagði alltaf:
„Heyrðu, ég skulda þér fimm krónur.“
Nú er það einn dag, að vori til, að
hann kemur niður á sjómannastofu til
mín. „Jóhannes, ég skulda þér fimm
krónur. Ég er kominn til að borga
þær.“ — „Nei, það gerir ekkert til“
segi ég. „Við skulum bara láta það
eiga sig.“ — „Nei, ég þarf að borga
þessar fimm krónur. En ég þarf að
segja þér meira. Þessar fimm krónur,
sem þú lánaðir mér, þær hafa hjálpað
mér til þess að hætta að drekka. Ég
er hættur.“ — „Nú, og hvurnig atvik-
aðist það?“ — Ég skal segja þér það.
Ég þekki þig, Jóhannes. Ég var nú
einu sinni drengur í KFUM, og þú
varst sveitarstjórinn minn, og ég
þekkti þig. Ég veit, að þig hefur sviðið
í hjartað, að þú vissir, að ég ætlaði
að kaupa áfengi fyrir þessar fimm
krónur. Og í hvert skipti, sem ég
smakkaði áfengi eftir það, þá fannst
mér það ekki gott. Það varð til þess,
að ég hætti.“
— Já, þetta er nú merkilegt að lifa.
— Já, það er margt, sem hefur drif-
ið á dagana. Þeir sóttu mikið á mig,
„rónarnir", þegar ég var á sjómanna-
stofunni. En þeir trufluðu aldrei sam-
komur, þótt þeir sætu á þeim.
Þakka þér fyrir sjóvetlingana
— Voru þetta þá einkum sjómenn?
— Bæði sjómenn og aðrir. Þeir
komu mikið til mín og báðu mig að
lána sér. Einn kom og sagði: „Heyrðu,
ég er búinn að fá pláss á báti í Vest-
mannaeyjum.“ — „Það var gleðilegt,“
segi ég, „loksins." — „Ég ætlaði bara
að vita, hvort þú vildir hjálpa mér með
peninga íyrir farinu.“ — „Já, það má
reyna að hjálpa þér með það,“ segi
ég, „svo að þú komist til Eyja. Hvenær
ferðu?“ Hann segir mér það. „Ég aetla
að hringja niður á Eimskip og biðja þá
að láta mig hafa farmiða á mitt nafn.“
— „Ja, það er nú ekki víst, að ég fari
með þessari ferð.“ — „Jæja,“ segi
ég. „En það er velkomið að hjálpa
þér, ef þú ætlar að fara til Vestmanna-
eyja til að fá þér pláss.“ — Hann kom
aldrei meira.
Annar kom, gamall sjómaður, og
kom reyndar oft, en var ekki vanui
að biðja um lán, þangað til hann kem-
ur einu sinni og segir: „Ég er búinn
að fá pláss á togara.“ — „Það var
gott,“ segi ég, „mikið var það got{-
— „Heyrðu, heldurðu, að þú lánir méi"
nú ekki fyrir sjóvetlingum. Mig vantat
sjóvetlinga." — „Það er sjálfsagt, að
hjálpa þér með það,“ segi ég. Syst'r
mín, Svandís, var þarna. Hún var rnf'
til aðstoðar, og seldi sjóvetlinga. ^9
fer fram til hennar og spyr, hvort hun
eigi sjóvetlinga handa mér. Já, já- Sv0
kem ég með sjóvetlingana til hans-