Kirkjuritið - 01.06.1978, Síða 25

Ur kallað oss? Vér höfum lifað þær
stundir, að vér vitum, hvað það mundi
Vera að höndlast af honum gagngert,
®'9a þann frið stöðugt, sem er æðri
°Hum skilningi, þann fögnuð hans,
sem er fullkominn, að vera frjáls í
heiða, hreina blænum hans, vera lífg-
aöur til fulls af þeim kærleika, sem er
uans. Slík blik eru svipul. Ég tala fyrir
m,9- En þau nægja til þess að vita að
e|tt er eftirsóknarvert. Trú mína byggi
e9 ekki á hughrifum, svo skal ekki
^kilja mig. Á slíku er ekki að byggja.
Grundvöllurinn er hlutlægur vitnis-
uurður Guðs orðs, sem maður fær
náð til að treysta. En lykill að þeirri
náð er hlýðnin. Að óhlýðnast ekki, að
Vera trúr því, sem andinn fékk að
^kynja á náðarstundum, það skiptir
eniJ, eftir því ferþroskinn ítrúnni. Blik
'mneskrar vitjunar, návist Drottins,
sterk og mild, ómótstæðilega raun-
Sonn svo marga stund, við altari, í
einrúmi, í erfiðri aðstöðu, hefur þetta
9ert mig hlýðinn og trúan óhaggan-
e9ri innstu grundvallarvitund minni
H"1 það, hver Jesús Kristurer, hvílík-
n Guðég á? Hef ég ekki reynt nóg og
v°'Ur þú ekki reynt nóg til þess að
1 a, að það er blygðunarefnið mikla
9 eina að vera ekki helgaður maður,
Ve9 á valdi Jesú Krists, hans að fullu
9 ollu? Að það er keppikefiið mikla
9 eina að seilast eftir þessu?
1 mikla samfélag
enn hinnar miklu reynslu, Páll og
q rir’ stórmennin í fylkingu Krist, þeir
hv:a m'9 smán, þeir auðmýkja oss
hal:s^a9smenn- En kirkjan hefuraldrei
u .. daemi þeirra á lofti til þess að
lrstnka smæð vor hinna. Kirkjan
er ekki slíkur skólabekkur, þar sem
dúxarnir og stjörnurnar rótfesta van-
metakennd með hinum, sem miður
duga. Kirkjan hefur þvert á móti lagt
áherzlu á hitt, að hver smælingi á
hennar skólabekk á það og nýtur
þess alls, sem hæst ber í sameigin-
legri sögu kristinnar reynslu og sigra.
Þetta er samfélag heilagra. Sú
kirkja sem á ímynd sína í mér, hún er
hvorki stór né sterk. Sá Drottinn sem
takmarkast við það endurskin Ijóma
síns, sem rúmast í mínum barmi, mín-
um þroska og verkum, hann er smár
og tötrum hulinn. En ég tilheyri sam-
félagi, sem rúmar alla reynsluna, alla
birtuna frá Kristi. Það er kirkjan í
heild, kirkja jarðneskra alda og himn-
eskrar eilífðar, sem rúmar dýrðarrík-
dóm þess leyndardóms, sem er Krist-
ur(Kól. 1,27). Þarermérog þérætlað
rúm, til þess að við megum styðjast
við aðra og styðja aðra, vaxa með
öðrum upp til hans, sem er höfuðið,
Kristur(Ef. 4,15).
Móðirin kirkjan
Það eru ekki innantóm orð, þegar vér
játum að kirkjan sé oss kristnum
móðir. Þú ert barn. Guð gefur í heil-
agri skírn tekið þig að sér sem sitt
barn. Það er ekkert afrek að vera
barn. Barnið er bara til. Því hefur ver-
ið gefið líf. Og það vill lifa og dafna,
það geislar út frá sér lífsvilja, vaxtar-
þrá.
Svo skyldi kristinn maður vera,
hver sá, sem vill vera barn Guðs ríkis.
En barnið er dæmt til að deyja, ef það
nýtur ekki samfélags við aðra.
Kirkjan er móðir. Hún er trúnni sú
103