Kirkjuritið - 01.06.1978, Blaðsíða 60

Guð heiminn, að hann gaf son sinn
eingetinn, til þess að hversem á hann
trúir glatist ekki, heldur hafi eilíft líf“.
(Jóh. 3:16). Heimurinn, þ. e. gjörvallt
sköpunarverkið, er sá vettvangur,
sem Guð hefur kjörið sértil dýrðarog
sér til þjónustu. Guð elskar þennan
heim, jafnt hið háa sem hið lága, jafnt
hið efnislega sem hið andlega. Hann
varð í Jesú Kristi allsendis eitt með
heiminum. En holdtekning orðsins
vitnar um fleira en kærleika Guðs.
Hún afhjúpar einnig fráhvarf heims-
ins frá sínu sanna eðli sem sköpun
Guðs. „Hann var í heiminum, og
heimurinn var orðinn til fyrir hann, og
heimurinn þekkti hann ekki. Hann
kom til eignar sinnar og hans eigin
menn tóku ekki við honurn". (Jóh.
1:10-11).
Fráhvarfið, heimsinssynd, erfólgið
í þessu, að maðurinn rýfur trúarsam-
félagið við Guð. Hann lætur sér ekki
lynda að gegna hlutverki sínu í sam-
ræmi við lögmál sköpunarinnar,
heldur hrifsar hann til sín vald sjálfs
skaparans. „Þeir hafa umhverft sann-
leika Guðs í lygi, og göfgað og dýrkað
skepnuna í stað skaparans“. (Róm.
1:25). Við þessi hausavíxl veldur
maðurinn röskun á gjörvöllu lífríki
Guðs. Ekki einasta gengur hann á
snið við lögmál kærleikans í sam-
skiptum sínum við náungann, heldur
ógnar hann og lögmálum náttúrunn-
ar í eftirsókn sinni eftir valdi. „öll
skepnan stynur og hefur fæðingar-
hríðir allt til þessa“. (Róm. 8:22).
Samkvæmt vitnisburði Ritningar-
innarverðurallthið illaog Ijóta, hatur
og ofbeldi, misrétti, svik og vald-
níðsla, eða hvað annað vér kjósum að
nefna, sem spillir farsælu mannlífi,
rakið til þess, að maðurinn segir sig
úr lögum við Guð. En þess ber að
gæta, að þótt með þessu orsakasam-
hengi sé fyrst og fremst skírskotað til
ábyrgðar mannsins sem einstaklings,
þá er einnig og jafnframt fyllilega gef-
ið í skyn, að höfðað sé til ábyrgðar
þess samfélags og hinna ýmsu þátta
þess, sem maðurinn býr við. Hin
ranghverfa viljastefna mannsins gef-
ur sig til kynna í ranglátri skipan sam-
félagsins. Með öðrum orðum, maður-
inn og heimurhans, maðurinn í heim-
inum, er kallaður til ábyrgðar. Því er
það, að kærleikskrafa Krists lætur
aldrei staðar numið við einstakling-
inn sem slíkan, heldur birtist hún og '
kröfu um þjóðfélagslegt réttlæti.
Til þessa hefur umræðan um Krist
sem sköpunarorð Guðs holdi klætt
einvörðungu snúist um þá hlið máls-
ins, sem lýtur að opinberuninni á vilja
Guðs. Þótt því fari víðs fjarri, að vér
viljum á nokkurn hátt draga úr mikil-
vægi þessa, þá eru það þó aðrar hlið-
ar þessa máls, sem vér viljum leggJ3
áherzlu á í þessu samhengi.
í öðru bréfi sínu til Korintumanna
vottar Páll postuli trú sína meðal ann-
ars með eftirfarandi orðum:
þannig einhver er í samfélagi við
Krist, er hann ný skepna, hið gamla
varð að engu, sjá, það er orðið nýtt
(2. Kor. 5:17). Með þessari játningu er
vikið að sjálfum kjarna hins kristna
gleðiboðskapar. Erindi Guðssonar-
ins var í raun þetta eitt, að gefa mann-
inum nýtt líf, að skapa að nýju lífs'
grundvöll fyrir gjörvallt mannkyn-
Sjálfur bar hann fyllingu þessa nýJa
lífs í eigin veru, en hlutverk hans var
138