Kirkjuritið - 01.06.1978, Blaðsíða 38

ingu, m. a. á geðsjúkdómafræðum, til
að geta beint skjólstæðingum okkar
þangað, sem helzt er hjálp að fá.
Æskilegast væri með tilliti til sálna-
hirðisstarfa prestsins, að hann hafi í
guðfræðinámi sínu fengið þjálfun í
úrvinnslu raunverulegra dæma úr
daglega lífinu, svo sem skilnaðar-
mála, trúarlegra vandamála, sálu-
sorgun sjúkra, dauðvona, syrgjandi
o. fl. Víst er að slík samskipti verða
aldrei kennd af bókum, en markmið
slíkrar fræðslu hlýtur að vera að gera
menn hæfari til að takast á við þau og
ekki síztað brýnafyrirþeim, hvað beri
að varazt.
Ég hef farið nokkrum orðum um
það, sem mérvarefst í huga, þegarég
settist niður til að velta fyrir mér
tengslum guðfræðimenntunar og
prestsþjónustu. Þetta er sundurlaus
mynd, en ég vona að hún veki samt
einhverjar umræður, þannig að fleiri
komi til skjalanna og geri myndina
fyllri og sannari. Ég veit, að við erum
flestir sammála um það, að í guð-
fræðideildinni lifðum við góða daga í
frjálsu, nánu og gjöfulu samfélagi.
Þegar við svo lendum úti í iðukastinu,
þá finnst níér það a. m. k. um sjálfan
mig, að við megum hafaokkurallavið
til að týnast ekki í veröldinni. Nú segi
ég þetta ekki til að draga úr mikilvægi
góðra tengsla prests og safnaðar -
sá skilningur er lífsnauðsyn. En þar
sem kirkjuleg vitund fólksins er
næsta lítil þurfum við á sterkara sam-
félagi og meiri stéttvísi að halda til að
geta leiðbeint söfnuðum okkar við að
lifa sem starfandi kristnir menn.
Þarna held ég að guðfræðideildin
geti komið bezt til liðs við okkur
prestana með námskeiðahaldi, ekki
bara í kennimannlegri guðfræði,
heldur líka og engu síður í hreinni
guðfræði. Það er ekkert sem getur
eflt starf okkar betur og fært okkur
nær hvern öðrum, fyrir utan kraft heil-
ags anda, en það að nema saman,
brjóta vandamálin til mergjar saman,
biðja saman og yfirleitt uppbyggjast
hver af öðrum og styrkja hver annan a
slíkum námskeiðum í lestri orðsins
og lifandi tilbeiðslu.
116