Kirkjuritið - 01.06.1978, Blaðsíða 44

fyrir. Eðlilegt er, að þetta starf þeirra
fáist viðurkennt sem þáttur í námi. Sú
reynsla, sem þeir tileinka sér, á að
geta gilt sem þáttur í frjálsu námi,
enda leggi þeir fram ritgjörð eða
greinargjörð, þar sem fjallað sé um
reynslu þeirra á afmörkuðu sviði.“
Stúdentar hafa lýst ánægju sinni með
þetta starf hjá sóknarprestum, og ég
leyfi mér að vona, að prestar láti ekki
skutinn eftir liggja í þessu efni og Ijái
stúdentum og deildinni hér lið. Einn
aðalvandinn verður sá að þrýsta
nægilega á um fjárveitingu til þessa
starfs, hvar sem hennar er að vænta.
Oft var um það rætt og oft sjáum við
það ritað um presta fyrrum, að þeir
hafi verið lærðir vel, nú eða litlir lær-
dómsmenn, ef svo bar undir. Þá er
annareiginleiki, sem oft vartilgreind-
ur og miklu máli skipti í prestlegu
starfi, hvort þeir voru góðir söng-
menn. Nægir í því efni að minna á
söguna um Jón biskup Ögmundar-
son. Nú er hvorugur þessi eiginleiki
tíundaður í umræðu um prest af þeirri
einföldu ástæðu, að gildi þeirra hefur
breyzt, þetta er ekki framar umtals-
vert, af því að við eigum sprenglærða
menn á annarri hverri þúfu. Sama
máli gegnir um sönginn, í söng-
menntum alls konar er nú enginn
hörgull á lærdóms- og listafólki, svo
að presturinn fyllir þar ekkert tóm, þó
að hann sé söngvinn í bezta lagi. Ég
nefni hér þriðja dæmið um mat á
prestum, þar sem fyrrum var vitan-
lega mjög um það rætt, hvort þeir
væru miklir ræðumenn eðureigi. í því
efni hefur einnig orðið umtalsverð
gengisbreyting. Predikunin hefir
vissulega ekki framar sama sess og
122
fyrrum. Nútíma fólk er ofmettað af
tjáskiptum orðsins og hlustar ekki á
þau nema með öðru eyranu. Þar er
um að ræða firringu vegna ofmettun-
ar, þó fyrst og fremst af þeim sökum,
að orð fólks eru marklausari miklu en
fyrrum var. Það erekki einu sinni talin
dygð að vera sannsögull og orðheld-
inn. Þó er ein sú ræða prestsins, sem
er í fullu gildi, sum sé líkræðan. Þegar
spjallað er og ritað um presta nú á
tímum, er talað um, að þeir flytji eða
hafi flutt framúrskarandi tækifaeris-
ræður, ef svo bar til. Hér er fyrst og
fremst átt við líkræður.
Nú má ekki skilja orð mín svo, að ég
telji, að ekki þurfi svo mjög að tjasla
við menntun presta í guðfræði. Hún
skipti svo sem engu máli nú orðið.
Þessu er meira að segja þveröfugt
farið. Aldrei var hún brýnni en nú [
harðri samkeppni. Og fljótt myndi
heyrast hljóð úr horni, og það með
réttu, ef fyllstu kröfum væri ekki
sinnt, svo að prestar eigi í fullu tré við
aðra menntamenn. Hitt vildi ég leggJ3
áherzlu á, að þegar um menntun er
að tefla, hafa prestar hvergi þá sér-
stöðu, sem þeir áður höfðu, og Þaö
fram eftir þessari öld. Einmitt þesS
vegna megum við hvergi slá af í sani-
keppni um menntunina. Það er svo
annað mál, að í guðfræðimenntun
verður með auknum þunga að leggJ3
áherzlu á þá menntun og manngild1-
sem veitir þeim sérstöðu meðal em-
bættismanna ríkisins. Og þeir erU
ekki aðeins vel menntaðir í sinm
grein, heldur þekkja til nokkurrar
hlítar möguleika síns embaettis,
hverju þeir megi koma þar til leiðar.
Af því að ég rita þetta úti í bílnum