Kirkjuritið - 01.06.1978, Síða 26

nauðsyn, sú gjöf, sú blessun, sem
móðir er barni, fjölskylda, heimili. Því
verður svo margur eins og visinn vís-
ir, rótarslitinn í trúarlegu tilliti, að
hann gerir sig viðskila við hina
kristnu fjölskyldu, kirkjuna. Gerir sig
heimilislausan, munaðarlausan í
andlegum efnum með því að afrækja
helgar tíðir í samfélagi safnaðar. Fer
þá og hver önnur kristin trúariðkun
forgörðum fyrr eða síðar. Þannig
verða menn óhlýðnir því, sem þeir í
hjarta sínu vita helgast, sannast,
gæfuríkast. Einnig erþaðtil, að menn
sem þó vilja kirkjunni heyra, geri
sig trúarlega þroskahefta með því að
misvirða þá ríku arfleifð, sem er krist-
in sameign og þrotlaus auðsupp-
spretta, réttilegaskoðuð og hagnýtt.
Að horfa rétt
Nú blasir það við, að kirkjunni er áfátt
í fortíð og nútíð. Það þarf enga yfir-
burði, hvorki klerklega né aðra, til
þess að finna skarnhóla og hefja sig
þar upp og gala, eða grafa sig niður í
gren og rottuskot og þeyta þaðan
spýjum. Þegar ég horfi til kirkjunnar
stari ég ekki niður í fúla pytti og fen.
Ég horfi á tindana, þar sem Ijóminn
frá Kristi leikur um. Ég horfi ekki í
vilpur og grugg. Ég leita þangað sem
lindireru tærar.
Þegar ég kynni útlendum gesti ís-
land, þá fer ég ekki með hann á sorp-
hauga né þangað sem saurrásir
Reykjavíkur liggja í sjó út. Ég bendi
honum á Esjuna, ég fer með hann á
Þingvöll, að Gullfossi. Þetta er ísland,
vinur, það ísland, sem á brjóstum
borið og blessað hefur mig.
Ef ég gerist til þess að vera leið-
sögumaður á vegum kristinnar
kirkju, þá sé ég ekki neina sæmd í því.
enga fremd sjálfum mér, og ekki sé
ég heldur, hverjum öðrum ég gagn-
ast með því að elta uppi og fjasa um
lýti, sem kannski eru ekki annað en
uppgufun úr bullholum eigin ólund-
ar.
Hlýðni, hvatning
Það verður ekki angursefni á efstu
stundu lífs míns, að ég get ekki maelt
mig við Pál eða annað kristið stór-
menni um gáfur, eldmóð, þrótt eða
stórkostlega reynslu. En þeirri spurn-
ingu mun ég mæta, hvort ég hafi ver-
ið hlýðinn því, sem mér var til vitund-
ar gefið, trúr því, sem Kristur gaf mér
að sjá og reyna. Og sú spurning felur i
sér það, hvort ég hafi verið trúr þeim,
sem reyndu mest, færðu fórnirnar
fyrir Drottin sannleikans, voru dýpst
höndlaðir af honum, gátu sagt: Sjálf'
ur lifi ég ekki framar, heldur lifir Krist-
ur í mér.Ég á allt, sem þeir voru oQ
áttu, eru og eiga, sem þáðu mest a
Kristi, þekktu hann bezt, líktust hon-
um mest. Ég má tileinka mér vitnis-
burð þeirra, má stafa eftir þeim hin
háleitu orð, eins og það barn, sem e[
að læra mál og hugsun af staerri
bróður góðum, sem hefur naerst a
sömu brjóstalind, dafnað við sömu
móðurumsjá. Ég má feta veginn minn
með þeim eins og staulinn smár oQ
gangfær lítt, sem er studdur og hvat'
ur af dæmi og hjálp þroskaðra sys
kina, barnasömu móður.
Er ég trúr þessum dýrmæta rétti oQ
stóru gjöf? Það er ósegjanlegu^
styrkur og gleðigjafi að vita sig í jatn
104