Kirkjuritið - 01.06.1978, Qupperneq 35

skilningi, að hann er engu háður
nema oröi Guös. í ávarpi biskups
segir: Nú brýni ég alvarlega fyrir þér
að prédika Guðs orð hreint og ó-
^engað, eins og það er að finna í
hinum spámannlegu og postullegu
ritum, og í anda vorrar evangelisku
'úthersku kirkju, og hafa hin heilögu
sakramenti um hönd samkvæmt boði
Krists og með lotningu.
Á þessu hvílir öll áherzlan og
hvernig hér tekst til sker úr um það,
hvað fær staðizt fyrir Guði. Það er
mikill ábyrgðarhluti að vera fengið í
bendur heilagt starf, sem umlykur
beiður og málstað Jesú Krists, en ég
held líka, að ekkert starf gefi meiri
fyllingu, svo framarlega sem maður
hhinnist þess fyrir hvern er unnið.
það er álit hans, sem skiptir máli -
annað ekki. Honum eigum við að
ðeðjast, ekki mönnum, annars vær-
um við ekki lærisveinar hans.
Svo ég víki aftur að náminu, þá er
Pað mín skoðun, að fátt veki meiri
virðingu fyrir orði Guðs, en elskan til
ðdskrar tungu. Stundum heyrist því
'eVgt, að grískunámið sé tímasóun,
P- e- menn líti aldrei framar á frum-
jextann eftir að þeir hafa staðið upp
ra síðasta embættisprófinu. Ég hygg
að hlutur grískukennslunnar í guð-
r®ðináminu megi ekki vera minni.
^aður finnur það vel eftir fyrstu árin í
sfarfi, að það er prédikunin, sem
^e|ður manni mestum áhyggjum. Það
Sr hart að fá þetta gullna tækifæri á
Verjum helgum degi til að koma
oðskapnum til skila og finna með
Jalfum sér, að orðin missa marks.
'ð sjáum af dæmi frelsarans, að þau
rða hans, sem áttu að skiljast, skildi
hvert mannsbarn. Til þess að orð
Ritningarinnar, sem liggja til grund-
vallar prédikuninni, séu skýr og Ijós,
þarf góða og vakandi kunnáttu í
grísku og textarýni. Markmið pré-
dikunarinnar hlýtur alltaf að vera það
að kalla fram viðlíka viðbrögð hjá á-
heyrendum og komu fram hjá þeim
sem fyrst heyrðu orðið og trúðu. Að
sjálfsögðu megum við samt ekki
horfa framhjá fræðsluþætti boðunar-
innar og að sérhver kristinn maður
þarf að læra kristna merkingu orða
og hugtaka. Kjörinn vettvangur, a. m.
k. í sveitaprestakalli, eins og ég hef
þjónað síðustu fjögur árin, er að hús-
vitja og komast þannig í nána snert-
ingu við þær spurningar og þau trú-
arlegu vandamál, sem knýja á hjá
fólki. Það er hætt við að prédikað sé
fyrir daufum eyrum, ef þessi viðbrögð
vantar. í þessu sambandi langar mig
að geta þáttar í íslenzku kristnilífi,
sem hefur verið alltof lítið sinnt, en
virðist nú vera að færast í aukana. en
það eru Biblíulestrarnir. Þar hygg ég
að presturinn nái oft betra sambandi
við söfnuðinn, en í prédikun guðs-
þjónustunnar, og þar að auki — og
það er aðalatriðið - þá lokgst eyru
áheyrandanna fyrir allri boðun, ef
þeir byggja ekki heyrn sína á námi og
lestri Biblíunnar.
Þessi þáttur guðfræðinámsins,
prédikunarfræðin, fannst mér ófull-
nægjandi á mínum námsárum. Fjórar
prédikanir voru samdar á námstím-
anum og flestar urðu þaer, a. m. k. hjá
mér, eins konar guðfræðilegar rit-
gerðir um textann. Til þess að prédik-
un sé prédikun má ekki slíta hana úr
tengslum við lifandi tilbeiðslu. Þetta
113