Kirkjuritið - 01.06.1978, Síða 45

^ínum, finnst mér sú samlíking skýr-
Ust hér, að vitanlega sé ekki nóg að
kunna umferðarreglur og alla þá bók-
V|si, sem krafizt er nú, að menn skili í
Prófi, ef þeir ætla að gjörast bílstjór-
Sr- Við verðum líka að kunna að aka
bílnum í reynd, þegar út í umferðina
^emur. Til að vel megi takast verða
Prestar til þess að hafa innbyggt sér-
stakt skilningarvit.
Líkast til hefi ég verið með þessar
Seinustu vangaveltur til að renna
stoðum undir mál, sem ég ber mjög
yrir brjósti. Frá mínum bæjardyrum
®ru sálgæzlufræðin svo veigamikill
P^ttur guðfræðináms, að enginn
Snnar þáttur kennimannlegs náms
emst þar í hálfkvisti, hvað þá meira,
enda má til sanns vegar færa, að
Prestur inni af hendi sálgæzlu í sér-
Verju því viðviki, sem hann annazt í
embætti sínu. í Bandaríkjunum ersvo
m'ki" áhugi á sálgæzlu seinustu ára-
u9i eftir að bandaríska sálgæzlu-
reyfingjn hófst þar til vegs á 4. og 5.
u9 aldarinnar, þaðan sem hún hélt
nnreið sína í Vestur-Evrópu, að þar á
& eru að jafnaði ritaðar milli 20 og
I d°ktorsritgjörðir um sálgæzlu ár-
9a> enda má segja, að þar hafi orðið
raumhvörf að því leyti, hve miklu
erie|ri Pluti fólks leitar eftir sálgæzlu
h?. ^,rr- Þjóðfélög nútímans hrópa
^ttáfram ásálgæzlu.
ö mínu viti ætti guðfræðideild og
0Qestastétt að ganga undir jarðarmen
sín ^°ra tremsta baráttumáli
u, ekki á næstu árum, heldur nú
ko^9r’ et*a træðslu um sálgæzlu,
** a. 'e99 starfshópum um sál-
q 2 u ' söfnuðunum og efla sál-
2lustofnun, sem starfi árið um
kring. Ekkert má til spara, að þjónar
kristni og kirkju, hverju nafni sem
nefnast, nái í þessu máli verulegum
■árangri með aukinni menntun, auknu
samstarfi. Kirkjan hefir vegna þjóð-
félagsbreytinga misst niður lykkju í
sínum mynztraða prjónaskap. Um
það er við engan að sakast úr því sem
komið er. En ég ætla, að í þessu efni
sé tímabært að efna til stórkostlegs
uppskerustarfs. Hér er nýtt og allt að
því óvænt tækifæri, sem við megum
ekki missa út úr höndunum.
Góðir félagsbræður. Ef satt skal
segja, finnst mér ég enn eiga margt
ósagt, en mál er að linni. Ég lýk
þessum orðum með líkingu, sem oft
hvarflar að mér, þegar mér verður
hugsað til hljóðlátra og yfirlætis-
lausra starfa ‘dæmigerðra sóknar-
presta, að þeir minna helzt á hvítu
blóðkornin. Þau vinna kjurlát og
markvís, en þarsem váerfyrirdyrum,
margfaldast þau að afli og afköstum.
Sóknarprestinum vex líka ásmegin í
hverri þolraun. Það er leyndardómur
hans. - Eins og framréttar hendur,
sem bíða handabands, er ástatt um
guðfræðideild og prestastétt.
123