Kirkjuritið - 01.06.1978, Síða 48

Sigurður Pálsson, námstjóri
menntamál um þetta efni. Þar segir
svo: „Víðast hvar, þar sem börnum
eru kenndar Biblíusögur, munu þau
læra þær eins og þulu, með leiðind-
um eins og kverið, og verða þeirri
stundu fegnust er þau mega losast
við hvorutveggja.------Ég skal ekki
segja hverju það er að kenna, en mér
liggur nærri að halda að það komi
æðimikið af því að það eru dauðir
bókstafir kenndir með sofandi orð-
um, það er farið utan og sunnan við
sannleikann, þroskastig og hjarta
barnsins; pað lærir, en finnur ekki
hvað það lærir. Það lærir með hugan-
um og næminu en ekki með hjartanu.
-----Það svarar fullum fetum jafnvel
torskildum trúarlærdómum, en ef
spurt er um eitthvað sem snertir
hjartans líf, samband hins ytra og
innra kristilegs lífs, um hjartans líf '
trúnni á Guð, sem á að innræta þeim,
þá þegja þau. Þá brestur skilninginn,
því að hjartað er ekki með.-----Og
þar sem aðeins er um annað að raeða
kýs ég þó heldur hjartað en vitið, Þvl
að það verður þýðingarmeira fyr'r
siðferðið og trúarlífið."
Deilan um kristinfræðikennsluna
stóð linnulítið fyrstu áratugi aldar-
innar og tóku þátt í henni áhugamenn
úr röðum leikra og lærðra. Athygl's'
vert er að ekki var deilt um hvort
kenna skyldi kristin fræði og í hve
ríkum mæli, heldurfyrst og fremst um
innihald kennslunnar og kennsluað-
ferðir.
Árið 1923 var samþykkt á kennara-
þingi í Reykjavík ályktun um kennslu
kristinna fræða í barnaskólum þesS
efnis, ,,.. að kristinfræði í barna-
skóla eigi að byggjast á úrdraetf' a
126