Kirkjuritið - 01.06.1978, Qupperneq 52

og í ritum sem þeir gefa út og virðast
þau högg fyrst og fremst beinast
gegn greininni sem slíkri.
Þannig má með sanni segja að sín
ögnin sé af hvoru, súru og sætu, þeg-
ar litið er til stöðu kristinna fræða í
skólunum á því Herrans ári1978. Eins
og ég drap á eruð þið margir hverjir í
skólanefndum og/eða við kennslu-
störf auk tengsla ykkar við heimilin
vegna prestsþjónustunnar og hafið
því gott tækifæri til að kynna málið,
kveikja og örva áhuga, vekja athygli á
nýju námsefni, hvetja til þáttöku í
námskeiðum og örva foreldra til að
láta sig málið varða. Ég heiti á ykkur
til fulltingis og lýsi mig jafnframt til
þjónustu reiðubúinn eftir því sem
geta og tími leyfir. Hluti af starfi mínu
er í því fólginn að heimsækja skóla,
sé þess óskað, ræða við kennara og
vera þeim innan handar. Sé heim-
sókna eða annarrar aðstoðar óskað
með góðum fyrirvara verður slíku
sinnt nema óvænt atvik hamli.
Athyglisvert starf hefur þegar verið
unnið varðandi ýmsar greinar grunn-
skólans og hafa kennarar sýnt nýj-
ungum hrósverðan áhuga. Vonandi
er að svo verði einnig um kennslu í
kristnum fræðum.
Ég þakka ykkur að hafa Ijáð mér
eyra og bið ykkur blessunar.
Um frelsi kristins manns, eftir Martein Lúther
Ennfremur er trúnni svo háttað, að sá, sem trúir öðrum, trúir honum
vegna þess, að hann telur hann réttlátan, sannorðan mann, en það
er hinn mesti heiður, sem unnt er að sýna öðrum manni, eins og það
er hins vegar hin mesta vansæmd, ef hann telur hann óáreiðanleg-
an, ósannorðan, léttúðugan mann. Svo er einnig, ef sálin trúir orði
Guðs fastlega, þá telur hún hann sannorðan, trúan og réttlátan og
sýnir honum með því hinn langmesta heiður, sem henni er unnt. Því
að þá samsinnir hún honum, játar rétt hans, heiðrar nafn hans og
lætur hann ráða fyrir sér eins og hann vill, því að hún efar ekki, að
hann sé trúr, sannur í öllum orðum sínum. Hins vegar verður Guð
ekki gerð meiri vansæmd en að trúa honum ekki, en með því telur
sálin hann ótraustan, ósannorðan, óáreiðanlegan, og afneitar hon-
um með slíkri vantrú að sínu leyti og setur upp hjáguð síns eigin
geðþótta í hjarta sínu gegn Guði, eins og hún vissi betur en hann.
Þegar Guð sér, að sálin viðurkennir sannleika hans og heiðrar hann
þannig með trú sinni, heiðrar hann hana aftur á móti og telur hana
einnig trúa og sanna fyrir þá trú. Því að sé sannleikur og réttlæti
Guðs játað, - það er réttlæti og sannleikur og gerir manninn réttan
og sannan, þar eð það er satt og rétt, að sannleikur Guðs sé játaður,
en það gera þeir ekki, sem trúa ekki og eru þó að fást við og mæðast
við mörg góð verk.
Úr þýðingu sr. Magnúsar Runólfssonar
130