Jörð - 01.02.1940, Síða 31

AÖaltorg Helsingforsborgar. Kirkjan gnæfir þar yfir allt.
til skyldunnar; ættjarðarsöngurinn hafði gengiS honum aÖ hjarta:
finnlenzki fáninn hékk óhreyfSur á stönginni. Fari sem fara vill!
RÉTTUR Islendinga, til að mynda sjálfstæða deild í Nor-
ræna stúdentasambandinu var ræddur kappsamlegar á móti
þessu, en nokkurt annaÖ mál. Sumir Danirnir véfengdu þann
rétt og einstaka áhrifamaÖur meðal Norðmanna einnig. Eini íslend-
ingurinn á mótinu, 19 vetra unglingur, stundi upp ræðu, er hann
hafði samiÖ og lært utanbókar, rétti þjóÖar vorrar til varnar.
Þegar hann settist, fannst honum hann vera hrifinn skyndilega
á loft af jörmunafli, er minnti helzt á foss, og borinn á höndurn
í fleygiferÖ, — og þaÖ voru vinarhendur, — heitrar samúÖar:
Finnlendingarnir klöppuðu allir sem einn fyrir hinni aurnu ræÖu.
íslendingurinn svaraÖi fyrirspurn, — og aftur var hann hrifinn
á loft á sama hátt. Finnlendingarnir skildu íslendinga.
FULLVELDISDAGURINN sýndi, að vér íslendingar skiljum
Finnlendinga. Gerum aðeins ekki endasleppt við útverði nor-
rænnar menningar í austri, — útverði Ása gagnvart Jötnum.
Munum þá. Leggjum verk í að knýta sambönd við þá: persónu-
leg og félagsleg. Það er óhætt að treysta því, að það yrði metið.
JÖRÐ 29