Jörð - 01.02.1940, Blaðsíða 35

ÞaÖ er nokkurn veginn bersýnilegt
hverjuin manni, sem átt hefur kost
á aÖ fylgjast sæmilega meö þessum
málum, að svona skeleggt svar hefði
sama stjórn ekki greitt Rússum fyrstu
dagana í dezember; afreksvörn
Finna hefur á einum mánuði létt af
henni þungum steini. —
Með sjálfri sænsku þjóðinni hefur
viðhorfið tvimælalaust stöðugt færzt
í áttina til sjónarmiðs þeirra Sand-
lers og Segerstedts, svo að yfirgnæf-
andi meiri hluti hennar má telja víst,
að leggi málin niður fyrir sér nokk-
urn veginn á þessa leið:
Þótt Rússar létu sér nægja Finn-
land um stund, ef þeir ynnu það,
þá myndum við aldrei lifa óttalausan
dag eftir það, með Finnlandsstrend-
ur og Álandseyjar krökar af flota-
og flughöfnum og sívakandi til-
hugsunina um drengskap Rússa' og
areiðanleik í samningum, eiðum og
efndum. — Þar að auki er engin á-
stæða til að halda, að Rússar myndu
stanza við Torneelfu, þó að við
reyndum að fara að öllum óskum
þeirra um hlutleysi. Allt bendir til,
að þeir ætli sér vestur að hafi, um
Ujálmsvæði okkar og Norðmanna, og
tátylluna, til að abbast upp á okk-
ur, verða þeir þá engu síður fund-
visir á en á Finnlandi.
Barátta Finna er því í raun og
veru okkar barátta, og þess vegna,
þótt ekki væri til að dreifa alda-
gömlum frændsemis- og menningar-
tengdum, eigum við að veita þeim
allt, sem þeir þurfa til þess að geta
varið land sitt. Ef til vill getum við
gert það með sjálfboðaliðum og her-
gagnasendingum, en reynist það ekki
nóg, ef Finnar svigna, þá eigum
yið að hafa allan okkar her vigbú-
mn, til þess að geta fyrirvaralaust
sagt Rússuin stríð á hendur, hvað sem
hver segði.
_Við þurfum tæplega að óttast á-
rásir Þjóðverja, þótt við gengjum
i lið með Finnum, því að um leið
°g Þjóðverjar réðust á okkur, stöðv-
uðum við allan járnflutning úr Norr-
landsnámunum til þeirra, en það
væri mjög tilfinnanlegt fyrir þá. Þeir
íengju sig lika fullkeypta á þvi að
ætla að sækja okkur heim, því að
JÖRÐ
herlending í Sviþjóð er orðin mjög
torveld vegna ágætra strandvirkja,
þegar hraustur her og vel búinn er
að baki. En ef Þjóðverjar ætluðu
að sækja okkur í lofti, þá mega þeir
vita, að við myndum þiggja hjálp
Breta og Frakka, og er næsta ólík-
legt, að Þjóðverjar kærðu sig um að
fá brezkt og franskt fluglið með
bækistöðvar rétt norðan við sig, því
að frá Skáni er næsta stutt til Ber-
linar.
Það er þvi töluvert óliklegra en
hitt, að Þjóðverjar réðust á okkur
vegna Rússa. En hvernig sem likurn-
ar eru fýrir því, þá verðum við, að
öllu athuguðu, að hætta á það, ef
svo skipast, að láta eitt yfir okkur
ganga og Finna, sem er því auðveld-
ara, að bæði er, að okkur er hætt
ef þeir farast, enda hafa þeir sýnt,
þótt hálfu færri séu en við, að
hraust smáþjóð getur varið sig
grimmilega, og enginn og ekkert i
heiminum getur bannað okkur að
taka þá til fyrirmyndar.
ETTA breytta viðhorf, sem hér
hefir verið drepið á, hefir lika
verið að smámjakast á aðgerðastig-
ið, með stórauknum aðflutningum
hergagna og sjálfboðaliða. Gallinn er
aðeins sá, að lýðræðisríkin eru oft
svo dauðans svifasein, samanborið við
einræðisrikin. Og af því að öllu
mannlegu eru takmörk sett, jafnvel
finnskri eljan, þá biða menn þess
með óþreyju, með þvi líka, að nú
virðist seinna varla geta verið vænna,
að Skandinavía og þá líka Bretar og
Frakkar, taki skarið af liðveizlu sinni
við Finna. Sviar og Norðmenn
myndu skjótt beisklega iðrast þess,
ef þeir afréðu hálftíma of seint, að
senda nægilegan liðsstyrk; svo troð-
inn, skekinn og fleytifullan refsilauna
mundu þeir fá sinn syndamæli frá
Rússum. Og það yrði ljótur blettur
á skildi Mr. Chamberlains, ef rás við-
burðanna og sagan ættu eftir að
sanna, að í skiptunum við Finna hefði
hann enn einu sinni ekki þckkt sinn
vitj unartima.
Sigfús Halldórs frá Höfnum.
33