Jörð - 01.02.1940, Síða 44

Moðsuða
I^G VAR afar einkennilega
settur. En einna einkenni-
legast var þó, að ekkert
einkennilegt var viÖ samræÖurn-
ar. Þær töluöu um stríðiÖ —
þ. e. a. s. frá sjónarmiði hús-
haldsins. Þær töluðu um'Hitler
og Stalin — þ. e. a. s. með til-
liti til skeggsins og greiðslunn-
ar — og svo aumkvuðu þær
auðvitað Finnlendinga og létu
óspart í ljós aðdáun sína á þeim
— mér sýndist hálfgert þeim
hætta til að gjóta til mín horn-
auga um leið, eins og með óafvit-
andi samanburði, er gerði mér
hálfórótt — , þ. e. a. s. tvær
þeirra. Hin yngsta var alveg
saklaus af því .... ja, þ. e. a. s.
hún leit til mín öðru hvoru —
svona ósköp blátt áfram, auð-
vitað. Við höfðum aldrei sést
áður; hún var úr sveit. Indæl
stúlka.
Já, ég var sem sé á heimili
konunnar minnar — okkar
hjóna, ætlaði ég að segja — hér
í Reykjavík; konurnar tvær voru
gestir okkar — — önnur satt
að segja minn gamli flammi frá
gelgjuskeiðinu; við áttum þá
heima á ísafirði og þaðan hafði
hún ekki hreyft sig, nema svona
til að rnennta sig og þess hátt-
ar. Hinni hefi ég þegar gert
nokkra grein fyrir; hún er ná-
skyld konunni minni blessaðri.
42
JÁ, ÉG hefi nú tekið upp
moðsuðu, skal ég segja
ykkur“, tekur konan mín til
orða, og það sópaði þó nokk-
uð að henni, þegar hún
mælti þessi yfirlætislausu orð.
„Moðsuðu!“ endurtóku hinar
báðar í einu, steinhissa. „Nú,
er það nema fyrir heimili með
kolavélar ?“ heldur æskuástin
mín áfram, en tekur sig undir
eins á, um leið og léttur roði
færist um hið ófarðaða, bjarta
andlit hennar og ofan á háls
(æ, þessi sívali háls! oft var
hann búinn að trufla mig---------
fjára kornið, að ég hafi tekið
eftir því siðan, að það sé nokk-
ur háls á kvenfólki; það er nú
eins og önnur mín heppni; það
er engan veginn víst, að ég
hefði fundið þann frið, sem
mér hefir hlotnast í hjónaband-
inu, hefði mér ekki alveg sést
yfir að horfa á konuna mína
blessaða frá því sjónarmiði.
Sem betur fer hefir hún þau
augu og þá útlimi, sem draga
að sér athygli. Oft hefi eg set-
ið, nærri því að segja stundum
saman, og horft sem í leiðslu
á handleggi hennar og fótleggi.
Mikið á sá maður gott, sem
getur sökkt sér niður í skoðun
fegurðar með því einu að horfa
á konu sina, — gleymt sér yfir
snert af eilifri fegurð, líkt og
hann væri suður í Vatíkani að
horfa á Afródite frá Knidos
(kannske hún sé eftir allt sam-
an ekki í Vatíkaninu, — en það
JÖRÐ