Jörð - 01.02.1940, Qupperneq 61

Sem betur fer, hefi ég ekkert
aÖ gera í kvöld.“
„Góða, láttu mig ekki trufla
þig. Ef þú gætir látiÖ sjóða
handa mér egg, þá þarf ég ekki
annars með.“
Það brá snöggvast grettu á
fríða andlitið hennar frú To-
■wer: Soðið egg!
„Ætli mætti ekki ætla okkur
ofurlítið erfiðara hlutverk?"
Mér hló við hugur, þegar ég
hugsaði til þess, að konur þessar
voru jafnaldra. Frú Fowler virt-
ist fyllilega hálfsextug. Hún var
í stærra lagi, hafði barðabreiðan,
svarían stráhatt á höfði og hékk
svört knipplingaslæða af honum
niður á herðarnar. Það var í
nieira lagi skringilegt, hyað káp-
an, sem hún var í, bar í senn
wott um strangleika og einhverja
útsláttarsemi; þetta var löng,
svört flík og svo viðamikil, að
engu var líkara, en að frúin væri
i mörgum pilsum innanundir. Á
fótunum var hún í duglegum
skóm. Auðsjáanlega var hún
nærsýn, því að hún bar fyrir
sig stór gullstangagleraugu, þeg-
nr hún leit á mann.
„Langar þig ekki í tebolla?“
spurði frú Tower.
„Ef það væri ekki til of mik-
’ls ónæðis. Ég ætla að fara úr
kápunni.“
Hún tók nú að toga af sér
hanzkana svörtu og fór því næst
nr kápunni. Um hálsinn hafði
ðún myndarlega gullkeðju og í
henni hékk stórt gullnisti, og
JÖRÐ
þóttist ég þess fullviss, að í þvi
væri ljósmynd af manninum
hennar sáluga. Þá tók hún af sér
hattinn og setti hann ásamt
hönzkum og kápu snyrtilega á
hægindabekkshornið. Frú Tower
kipraði varirnar. Því varð held-
ur ekki haldið fram með sanni,
að flíkur þessar stæðu í neinu
þægilegu hlutfalli við hvass-
brýnda en þó ríkmannlega feg-
urð hinnar endurskipulögðu
stofu frú Tower. Ég braut heil-
ann um, hvar í veröldinni frú
Fowler hefði haft upp á þessum
einstaka klæðnaði sínum. Ekki
voru fötin gömul, og nógu voru
þau dýr, — það leyndi sér ekki.
Það mátti furðu gegna, að klæð-
skerar skyldu enn vei'a að búa
til föt. sem allur almenningur var
hættur að nota fyrir aldartjorð-
ungi. Gráa hárið sitt hafði hún
greitt einfaldlega frá enninu og
aftur fyrir eyru, með skiftingu
í miðju. „Permanent“ hafði auð-
sjáanlega aldrei komist í kallfæri
við frú Fowler. Nú varð henni
litið á teborðið með rússneska
silfurkatlinum og bollum úr
gömlu, ensku postulíni.
„Hvað er orðið af tehettunni,
sem ég gaf þér seinast, er ég
kom, Maríon?“ spurði hún.
„Notarðu hana ekki?“
„Jú, ég notaði hana hvern ein-
asta dag, Jane,“ svaraði frú To-
wer. (Það stóð ekki í henni).
„En svo leiðinlega vildi til, að
við urðum fyrir óhappi á henni.
Það kom brunablettur á hana.“
59