Jörð - 01.11.1941, Síða 9

Eg kom vonum seinna til Noregs í f>T.-sta sinn, þegar
þess er gætt, hversu lengi eg' hafði verið á næstu grösum
við landið, lagt sérstaka stund á sögur um norræna menn
og atburði, bundið vináttn við ýmsa Norðmenn erlendis
og verið að þvi kominn að flytja búferlum til Oslóar. En
síðan befur mér orðið líðförult þangað. Og eftir bverja
beimsókn hefur mér þótt vænna um þetta stórskorna og
veðurbitna land, jarðarmagn fjallagróðrarins og sval-
kaldan sæinn við einsteypt bellunes og klettasker — og
samt enn þá vænna um þjóðina. Táp hennar befur minnt
mig á orð Gríms um Heming Ásláksson:
Rennur bann sem björkin upp á bergi,
barin veðrum, nærð á fjalla mergi —
stórhugur hennar og skyggni á Völund veðureygan. Og eg
bef eignazt þar vini, sem að tryggð og alúð, nákvæmni
og hugkvæmni Iiafa verið mér það, sem Arinbjörn var
Agli og Eysteinn Magnússon Ivari Ingimundarsyni. Eg
lief ekki gleymt sögunni og fornöldinni, en lífið og sam-
tíðin bafa lagt á liana enn meiri ljóma, reyndin gætt
minningarnar blóði.
NÚ GENGUR meira en skrugga um Noreg'. Gerninga-
veður er það, líkt og á Hjörungavogi forðum, með
linefastórum liöglum og bvers kyns undrum. Til þess er
svo þungbært að hugsa, að við liggur, að þakkarvert sé
að bafa ekki af því nema fáar fregnir. En eg vil trúa
því, að él eitt muni verða, þótt langt sé. Og eitt er víst,
að élið nær ekki að skyggja á allt landið. Enn get eg
borft á Noreg eins og bið ókunna skáld, sem kvað:
Austr sék fjöll af flausta
ferli geisla merluð.
Óbilandi kjarkur Norðmanna, ættjarðarást, trú á landið
og trúmennska við bugsjónir sínar gnæfa eins og sól-
roðin fjöll yfir kúgun, svik og þjáningar hryðjunnar.
Meðan sá geisli slokknar ekki, er unnt að vona, að glaðni
til um síðir og heiðari birta en nokkuru sinni fyrr eigi
eftir að leika um bræbarnar bríslur og' nýja teinunga.
jörð 443