Jörð - 01.11.1941, Page 66

Viðureignin á Narvíkur-svæðinu er eini ósigur Þjóðverja
fram að þessu í styrjöldinni, er nú hefir geisað á 3. ár
á meginlandi Evrópu. Sjötta herfylki Norðmanna liafði
þarna aðsetur, undir stjórn Fleischers hershöfðingja, og
varð hervæðingu þess komið á að fullu og öllu og voru
þarna einhverjir ijezlu hermenn Noregs. Brezkar flota-
deildir höfðu ílrekað Iieilsað upp á þýzku flotadeildina,
sem fyrr er frá sagt, að lá á Narvíkurhöfn, og enduðu
með því að uppræta hana alveg. En það var ekki fyrr
en i byrjun Maj-mánaðar, að það tókst með herbragði,
að setja lijálparlið á land þarna frá bandamönnum, því
brezku flotadeildirnar höfðu ekkert landgöngulið innan-
horðs. Frakkneskt fótgöngulið tók sér stöðu norðan við
hæinn, en pólskir fjallahermenn sunnan við hann. Lentu
Þjóðverjar þar milli tveggja elda og komust nauðulega
undan austur til fjallanna. Norskar skíðasveitir létu þá
nú aldrei í friði og flæmdust þeir af einum tindinum á
annan í áttina til landamæranna. Urðu þá lil margar frá-
sagnir í líkingu við fornar hetjusögur. Einkum vakti ung-
ur liðsforing frá Tromsö, Nilsen að nafni, mikla athygli.
Einhverju sinni handtók t. d. hann 18 Þjóðverja við þriðja
mann. Frakkneski liershöfðinginn sagði: „Við liöfum nú
verið vanir að líta á Alpa-hermennina okkar sem ágætis
hermenn, en skíðahermennirnir ykkar taka þeim jafn-
vel fram.“
Að lokum voru leyfar þýzka Narvíkur-hersins, 5000 lier-
menn, innikróaðir á fjalli einu við landamærin. Þeir liöfðu
fengið slöðuga endurnýjun ásamt hergögnum og vistum
loflleiðis, um langa Iiríð, en nú var þó svo að þeim sorf-
ið, að ýms merki sáust þess, að þeir væru teknir að láta
hugfallast. Hér, í Narvikur-bardögunum, voru Þjóðverjar
heldur ekki einráðir í loftinu.
Þá kom fregnin um ósköpin á Vestur-vígstöðvunum.
Bandamenn gerðu orð um, að þeir yrðu að kalla heim
lijálparliðið — samtals að mannafla sem 1 herfylki. Norð-
menn voru þá um 20.000 undir vopnum, en voru svo gott
sem þrotnir að skotfærum. Og flotinn var nær því ger-
500 jöri>