Jörð - 01.11.1941, Page 82

Svíþjóðar. Við töluðum við nokkra þeirra og það leyndí
sér ekki, að þeir töldu sig gersigraða.
Þegar á daginn leið, var svo gott sem enginn þýzkur
maður í bænum. Ég slangraði niður að höfn, til að skyggn-
ast eftir særðum mönnum. Hinu megin í höfninni var
enskt herskip, er liallaðist allmjög, alveg upp við land-
steina, en skaut við og við á þýzkt vélbyssulireiður í málm-
grýtisbakkanum. Bretarnir hlutu að sjá mig, og ég var
að vona, að þeir sæju líka í bendi sinni, að við væntum
þess, að þeir kæmu í land. Á heimleiðinni rakst ég á
þýzkan liðsforingja. Hann kvaðst þekkja mig og hafa
auga með mér. Hann liélt á skammbyssu: „Ef þér liefð-
uð gefið Bretunum liið minnsta merki, þá væruð þér nú
dauður, — en ég hefði séð eftir yður.“ Og bætti svo við
dálitlum viðurkenningarorðum, sem e. t. v. áttu einhvern
þátt í að spana mig til flónsku nokkurrar rétt á eftir, er
nú skal frá greint.
Ég lét sem sé aka mér um bæinn, til þess að líta eftir
ástandinu, og fór m. a. fram bjá símastöðinni. Datt mér
þá nokkuð í hug. Ég bað bílstjórann staðnæmast og gekk
inn. Þar voru fyrir tveir norskir starfsmenn, auk stöðvar-
stjórans, og þýzki túlkurinn. Ég vatt mér að honum og
sagði honum, að nú væri Narvik norsk aftur; Þjóðverj-
arnir væru flúnir og Bretarnir á leiðinni frá höfninni.
Hann ætti nú um það að velja, að verða norskur eða l)rezk-
ur fangi. Hann sagðist myndu ganga mér á vald, sjálfum.
En ég sagði honum að fara og skilja eftir skammbyss-
una sína. Iíann var til með það, en bað um kviltun. Það
sagði ég af óskammfeilni minni, að væri hvergi siður, og
lét hann sér það lynda.
í kjallaranum var varðflokkur, er einnig lét gabbast,
en ekki vildu þeir þó láta afvopna sig og fóru með vopn-
um. Við Norðmennirnir fórum þvi næst sjálfir úr bús-
inu. Það var ekki að vita, nema það kæmi sér vel, að
enginn væri til afgreiðslu þá um liríð. En ekki vorum
við fyrr komnir út á götu, en þýzkur fótgönguliðsflokkur
kom þrammandi ofan úr hlíðinni. Ég heyrði þá tala við
516 JÖRÐ-