Jörð - 01.11.1941, Síða 84

laganna. Þar var ekki um annað en dauðadóm að ræða.
Varðmaðurinn las með mér jdir öxlina á mér. I fyrstu
áttaði ég mig ekki á þessu; mér fannst, að til þess að
gera alvöru úr sliku, þyrfti réttarhald og dómkvaðningu.
En er varðmaðurinn tólc að gráta, rann upp fyrir mér,
hvar komið var. Ákærandinn gekk út. Ég var sem steini
lostinn, en fannst ég myndi þó rísa undir þessu, ef ég
þyrfti ekki að tala við neinn áður.
Eftir stundarkorn kom ákærandi aftur og sagðist nú
hafa talað við liershöfðingjann af nýju og aðstoðarmann
lians, Reichmann skipherra. Ætli ég hinum síðarnefnda
það að þakka, að ég væri náðaður, gegn því að sýna mig
eftirleiðis tvisvar á dag lijá þýzku yfirvöldunum. Skip-
herranum hafði ég kynnst dálítið við samningaumleit-
anirnar undanfarið.
Félagar mínir í bæjarstjórninni voru orðnir daufir í
dálkinn. Þeir höfðu daginn áður sent heiðni til hershöfð-
ingjans um að láta mig lausan vegna reglunnar i bæn-
um, en fengu ekkert svar.
ÆSTU DAGA vorum við önntim kafnir að ráðstafa
1 ’ matvælum hæjarins. Hafnarsvæðið skemmdist æ
meir, en ])ar voru aðalbirgðirnar. Okkur tókst að hjarga
liðlega helmingnum af mélinu. Stundum komu líka skot
i íbúðarhús, er næst voru höfninni, en fvrstu tvær vik-
urnar féll enginn af fólki staðarins. Við vöndumst þannig
smámsaman við ógnirnar. Herhöfðinginn flutti von hráð-
ar hækistöð sína úr gistihúsinu lengra upp i kaupstað-
inn og seinna, er Bretinn tók að kynnast hetur, færði
liann sig alla leið upp i dal.
Einhverju sinni var eitlhvað skotið á götu og vorum
við lögreglustjórinn þá kallaðir fyrir hinn þýzka ráðs-
mann staðarins og skýrt frá því, að borgarar hefðu skot-
ið á þýzka hermenn. Við tókum þvert fyrir, að það gæti
ált sér stað, og bentum á, að öll vopn væru frá okkur tek-
in, en þýzkir liermenn skytu stundum sjálfir ógætilega
um nætur i yfirlæti eða ölæði. Samt urðum við að taka
518 jörð