Jörð - 01.11.1941, Side 87

sónulega og hafði mætur á honum. Nú komst ég að því,
að hann liafðist við í kofa uppi í fjalli og sendi eg þá
líkvagninn, — sem raunar var vöruhíll — eftir honum
og félögum hans, og lét flytja þá í spítalann. Þangað sótti
ég þá daginn eftir í einkabíl mínum og flutti þá i yfir-
gefna íbúð hæjarfógelans og tók lianda þeim þjón og mat-
svein frá Royal Hotell. Þarna voru þeir i mánuð innan
birgðra glugga, en utan á húsið skrifaði ég, að það væri
i sóttkví. Snæddi ég þarna marga góða máltið með ræðis-
manninum; einu sinni lagði ég á horð með mér forláta-
rjúpur, sem ég hafði stolið með eigin hendi úr forða-
búri þýzku liðsforingjanna.
SKOTSLYSUM tók nú að fjölga, en jafnframt var greftr-
un orðin að vandamáli í Narvík, þvi að Þjóðverj-
arnir liöfðu herstöðvar kringum kirkjuna og kirkjugarð-
urinn lá undir stöðugri skothríð. Yið urðum þvi að ákveða
kirkjugarð annars staðar. Þegar marka má, tekur það
þrjú til sjö ár að koma sér niður á nýtt kirkjugarðs-
stæði, enda urðum við að verja tveimur dögum til
þess.
Margir Þjóðverjanna særðust eða féllu. Þegar á öðrum
degi hernámsins var sjúkrahúsið fullt og hrátt urðu þ'eir
að hreyta nokkrum opinberum húsum i skýli fyrir særða
menn. Okkar sjálfhoðna lijúkrunarlið stóð sig prýðilega
og sama er ekki síður að segja um starfsmenn spítal-
ans, enda naut yfirlæknirinn mikillar virðingar af hálfu
Þjóðverja. Þeir höfnuðu lionum fljótlega sem gisli. Þýzki
yfirlæknirinn var lnnsvegar ekki að sýta það, þó að land-
ar hans gerðu hervirki fast við spítalann, og var það
þó brot á alþjóðalögum. Aldrei rak að því, að spítalann
vantaði neitt til neins, en birgastur varð hann samt að
brennivíni. Við settum nefnilega frá öndverðu algert á-
fengissölubann lijá okkur, en þeim mun fastar þjóruðu
Þjóðverjarnir, og ágerðist það æ meir, og fórum við að
hafa það í glettingum við ])á, að við tækjum þá alla hönd-
um einn góðan veðurdag. Það revndi á taugar þeirra, að
jörð 521