Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 9

S Y R P A
5

»
Þessi dagur hafSi sícSan ):ác5i'ö
framtíSar stefnu hans. Hann á-
setti sér að eignast stærri og vand-
aSri bát en nokkur ætti þar í vík-
inni og vera sjálfur formaður á
honum, og þegar þaS væri orSiÖ,
ásetti hann sér aÖ láta Maríu í ljós
ást sína; en enn hafSi hann ekki
komiS sér aS því; en fyrir jólin,
áSur en hann færi heim, ætlaSi
hann aS láta verSa af því og taka
hana svo heim meS sér um jólin,
ef alt færi aS óskum.
Hann hrökk upp frá þessum
hugleiSingum viS samtal og há-
vaSa í naestu vör fyrir utan, og
heyrSi hann aS þar var veriS aS
setja bát fram.
Hann rétti úr sér og barSi sam-
an höndunum, því honum var orS-’
iS kalt. Hann var enn óráSinn
hvort hann ætti aS fara á sjóinn.
Honum leizt ekki á útlitiÖ og bjóst
viS aS veSriS mundi versna, þeg-
ar fram á daginn kæmi.
Svo datt honum til hugar aS
ganga út aS verbúÖinni hans
Gríms gamla og vita, hvort hann
ætlaSi aÖ fara á sjó. Hann vissi
aS hann var veÖurglöggasti maS-
urinn í Víkinni.
Máske hann fengi aÖ sjá Maríu
um leiS. Hann hafSi ekki séS
hana síSan á skemtuninni. GleSi-
svip brá yfir fríSa og karlmann-
lega, veSurbarna andlitiS hans, er
þessi hugsun kom fram í huga
hans. Hann gekk hratt út urSina
fyrir ofan varirnar og út aS búS
Gríms.
Þegar Þórólfur kom aS búSinni
var þar enginn og taldi hann þess
vegna víst, aS Grímur hefSi fariS
á sjó, og var í þann veginn aÖ
ganga burtu aftur, þegar hann
heyrSi mannamál í herberginu,
sem var inn af búSinni; vissi hann,
aS þaS var herbergi Maríu. Hann
réS þvi af aS ganga þangaS inn,
þótt hann ætti ekkeit erindi; hann
gat látist ætla aS finna Grím.
Hann gekk því aS dyrunum og
iauk þeim upp.
Þórólfur hrökk til baka og sorg-
þrungiS undrunaróp kom yfir var-
ir hans. Á rúminu beint á móti
dyrunum sat Einar, einn af háset-
um Gríms, og á knjám hans sat
María og hafSi vafiS báSum
höndum um háls honum.
Þórólfur þaut út úr búÖinni og
út í myrkriÖ. Hann greip báSum
höndum um höfuo sér, honum
fanst hann vera aS missa vitiS.
María! María! slapp fram úr hon-
um líkt og neySaróp deyjandi
manns, sem búinn er aS inissa alt
vald á tilfinningum sínurn sökum
geSshræringar. Hann rasaSi um
stein og datt á báSar hendur, reisti
sig í einhverju ofboöi á fætur, hélt
áfram, datt aftur og fann til sárs-
auka í annari hendinni. Svona
hélt hann áfram þar til hann rak
sig á horniÖ á búSinni, sem hann
var sjálfur í. Þar nam hann staS-
ar og þungt andvarp leiS frá vör-
um hans.
“GóSan daginn, Þórólfur! ætl-
ar þú á sjó í dag? ”
Þórólfur heyrSi ekki. Spurn-
ingin var endurtekin.
Þórólfur leit viS og tók þá eftir
cildruSum manni ræflalegum til