Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 15

S Y R P A
li
þeir 'hlutu aS vera komnir út á
móts viS Múlann. En nú var um
aS gjöra aS fara nógu langt norS-
ur fyrir skerin. Hann reyndi aS
átta sig á hljóSinu sem bezt, og
eftir því aS dæma hlutu þeir aS
vera komnir út á móts viS yztu
skerin. Þeir þurftu því enn aS
halda sömu stefnu nokkurn tíma
áSur en þeir beygSu viS og inn á
Djúpa'fjörS.
Nokkur stund var liSin. Þór-
ólfi heyrSist nú brimhljóSiS vera
komiS töluvert aS baki þeim og
mundi þess vegna fara aS verSa ó-
hætt aS snúa viS.
Sjógangurinn óx óSum; öldurn-
ar skullu nú hver af annari yífir
bátinn, meS svo miklum krafti, aS
þaS brast og brakaSi í hverju tré.
Þórólfur kallaSi til- Einars
gamla og spurSi hann hvort hann
héldi aS þaS væri ékki óhætt aS
fara aS beygja viS fyrir skerin.
“Eg veit ekki; viS megum vara
ok'kur á því aS láta ekki brim-
hljóSiS villa okkur; þaS samein-
ar sig í eitt; en þó brýtur á stóru
svæSi norSur af skerjunum.”
Þórólfur beygSi viS. Nú skullu
öldurnar á kinnungnum og þvoSu
yfir bátinn. Báturinn kastaSist til
og seig svo niSur í ölduhvörfin. 1
þessu skall alda yfir og heltist yfir
Þórólf og gjörSi hann hálf-blind-
an í svip.
Þórólfur reyndi aS horfa í kring
um sig. En hvaS var þetta?
Þungt sogandi brimhljóS heyrS-
ist rétt fram undan. Þeir hlutu
^jaS vera komnir inn á milli skerj-
|anna.
' Hann sá geysiháa öldu rísa rétt
fyrir framan bátinn, en áSur en
hún náSi til 'hans hjó báturinn
niSri og 6neri þegar hliSinni í
veSriS. Aldan féll yfir hann og
velti honum um. BrothljóS og
angistaróp mannanna runnu sam-
an viS brimgnýinn og bárust sem
þung, skerandi andvörp út í
myrkriS.
Þegar vestanstormarnir æSa um
hafiS og reisa upp fjall'háar öld-
urnar, þá berast inn til landsins
þung og drungaleg hljóS, líkust
sorgþrungnum andvörpum skap-
mikilla manna. ÞaS er líksöngur
hafsins utan frá skerjunum yfir
hetjunum föllnu.
w