Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 26

heyrSist okkur hún æpa; og sáum vicS, aS hún bar eitthvaÖ á
bakinu.
“ÞaS er papús, bræSur," sagSi Indíáninn, “þaS er ungbarn
— reifum — þaÖ bjargar!”
Konan meS barniS var aS sjá fasmikil. Hún óS aS kon-
unni, sem kraup viS börumar, þreif af henni hnífinn, og kastaSi
honum út fyrir pílviSar-lundinn og ofan í ána. Og þaÖ glamp-
aSi á hnífinn, þegar hún henti honum frá sér.
Lampman lagSi niSur riffilinn og varpaÖi mæSilega önd-
inni.
“ÞaS er æfinlega svona, bræSur,” sagSi Indíáninn, þegar
hann sá konuna kasta hnífnum ofan í giliS, "ungbarniS bjargar
— má ekki horfa á hrySjuverk — má ekki sjá höfuSleöur —
fer aS gráta — papús er heilagt."
Konan, sem hafSi kropiÖ viS börurnar, stóS skyndilega á
fætur, hljóp inn í pílviSar-lundinn, og kom ekki aftur í ljós. ÞaS
var eins og hún hefSi orÖiÖ hrædd og flúiÖ.
Nú var aS sjá mikiS uppþot í hvamminum. Fimm konur
tóku sitt skriÖljósiS hver, en hiS sjötta ljósiS var slökt. Gengu
konurnar fram og aftur og hringinn í kringum grasflötina, og
slóu þær út höndunum meS köflum og virtust vera æstar mjög.
Og barst alt af viS og viS eitthvert undarlegt hljóS upp til okkar,
líkt og fugla-kliSur í mikilli fjarlægS — eins og kvak í mörgum
gæsum, þegar oddfylking þeirra hefir eitthvaS raskast, eSa riSl-
ast, á fluginu á suSurleiÖ á haustin. — En konan meS barniS á
bakinu stóS hjá börunum, eins og á verÖi, bandaSi hinum frá og
virtist bjóSa þeim byrginn.
“ÞaS veit trúa mín," sagSi O’Brian, “aS þaS er töluvert
táp í Indíána-konunni þarna; og mundi ömmu minni ekki hafa
þótt þaS nein minkun, aS setja 'hana á bekk meS sér. Og ætti
okkur þá aS vera ljúft, aS rétta henni hjálparhönd. En áin er á
milli okkar og hennar, og viS bátlausir.”
“Eg vil aS viS skjótum af rifflunum, einn og einn í senn,”
sagSi Lampman, "svo konurnar viti, aS vopnaÖir menn eru í
nánd. En viS komumst ekki yfir ána.”
“Eg treysti mér til aS synda yfir um,” sagSi BarSi, “já, eg
treysti mér til þess.”
“En þú syndir ekki yfir um meS riffilinn,” sagSi Lampman.
“Eg skal synda meS þá tvo,” sagSi BarÖi, “jáí tvo.”
“En eg undra mig mest á því, synir góSir,” sagSi O’Brian,
“aS konan skyldi ekki skera böndin af manninum, þegar hún