Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 6

2
S Y R P A
an hlut, varcS Björn gamli aS játa
þaS, aS þaS var góSur viSbætir
viS ágóSann af búinu. Samt hafSi
hann veriS tregur til aS leyfa Þór-
ólfi aS fara út í Sandvík yfir haust-
vertíSina, en fyrir þrábeiSni hans
hafSi hann þó látiS undan.
Svona höfSu liSiS tvö ár.
Þórólfur hafSi oft fært þaS í tal
viS föSur sinn aS lofa sér aS kaupa
vélabát og vera svo sjálfur for-
maSur á honum. Fyrst þegar
hann færSi þaS í tal viS föSur
sinn, hafSi hann aftekiS þaS meS
öllu og haldiS því fram, aS hann
vildi ekki leggja svo mikla eign í
bátaútgerS, og svo þyrfti Þórólfur
líka aS hugsa um búiS heima, því
hann væri orSinn gamall og vildi
fara aS hætta og láta Þórólf taka
viS búinu. En Þórólfur reyndi aS
sýna honum fram á þaS, aS þetta
gæti veriS stór gróSavegur, aS
eiga þarna góSan bát í þessari á-
gætu veiSistöS, og svo gæti hann
látiS vinnumennina vera þar meS
sér, og þaS væri þó ekki svo af-
leitt, aS fá þrjáJfjórSu hluta, þeg-
ar vel aflaSist. Endirinn hafSi svo
orSiS sá, aS Björn hafSi látiS und-
an og keypt bát' •> og gefiS Þór-
ólfi hann 1 ■ haustiS; og nú
var hann n. x.ominn í veriS.
En þaS voru fleiri en Björn
gamli, sem voru hissa á þessu fyr-
irtæki Þórólfs, og voru ýmsar get-
ur leiddar aS því hver ástæSan
væri; en fæstir fóru nærri um aS-
al ástæSuna, því Þórólfur var dul-
ur maSur í skapi og fáorSur um
hagi sína og hugsjónir. Sumum
þótti þaS líka undarlegt, aS hann
skvldi breyta nafninu á bátnum.
Hann hafSi heitiS Sæfarinn, þeg-
ar hann kom, en Þórólfur hafSi
strax breytt nafninu og kallaS
hann Vonina, og höfSu ýmsir
kunningjar hans spurt hann hvern-
ig stæSi á þessari breytingu; en
Þórólfur hafSi aS eins svaraS því,
aS hann vonaSist til þess aS bát-
urinn yrSi aflasæll. En ef menn
hefSu getaS ráSiS í hugsanir hans,
þá hefSu þeir orSiS þess varir, ac$
bak viS VonarnafniS stóSu. aSrar
vonir, og þær snerust um falleg-
ustu stúlkuna þar í Víkinni: Maríu
dóttur Gríms formanns, sem Þór-
ólfur hafSi veriS hjá þessi tvö ár,
sem hann var búinn aS dvelja þar.
ÞaS var e’kki hægt aS segja
annaS, en aS María væri falleg
stúlka. Hún var meSalIagi há og
ovaraSi sér vel, meS glóbjart hár,
er náSi niSur fyrir mitti, meS blá
fjörleg augu, rjóS í vöngum og
hálsinn mjallahvítur. 1 framkomu
var hún frjálsleg og hér um bil æf-
inlega brosandi, þegar hún átti tal
viS einhverja, ekki sízt væri þaS
ungir og laglegir piltar, og hafSi
hún þá stundum til í miSri sam-
ræSu aS líta svo einkennilega til
þeirra — þessu fjörlega talandi
augnatilliti, sem snertir instu
strengi tilfinninganna hjá ungum
piltum.
ÞaS var því ékki aS undra, þó
aS mörgum ungum piltum litist
vel á Maríu og reyndu aS ná hilli
hennar, en enn hafSi engum tekist
þaS. Hún var jafnkát viS alla, en
hafSi þó lag til aS halda þeim f
hæfilegri fjarlægS frá sér, þegar