Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 32

28
S Y R P A
acS viS áttum eftir fáein fet aS
þeim, þá réttum viS fram byssurn-
ar í snatri og skutum. MaSur varS
aS skjóta undir eins, því annars
gat kúlan oltiS fram úr hlaupinu.
Stundum kom þaS fyrir, aS menn
voru ekki nógu fljótir aS hleypa
af, svo aS kúlan var komin hálfa
leiS fram í hlaupiS, er þá sprakk í
sundur í miSju. ViS skutum vís-
undana í hjartaS; kúlan kom í
bakiS fyrir aftan herSablaSiS.
Stundum hlupu þeir tuttugu til
þrjátíu fet eftir aS þeir voru skotn-
ir, og duttu svo niSur.
JörSin skalf, þegar vísunda-
hjarSirnar hlupu yfir sléttuna; og
þegar hófaskellirnir runnu saman í
eitt hljóS, var þaS engu líkara en
þrumuhljóSi í fjarska. Skepnurn-
ar flúSu í dauSans ofboSi meS
höfuSin niSur viS jörS. Hin
hvellu hróp veiSimannanna kváSu
viS upp úr hófadyninum. ViS
hræddumst ekki neitt, þegar út í
eltinga'leikinn var komiS, og
stundum riSum viS inn í miSja
þvöguna. ViS reyndum alt af
aS drepa feitustu dýrin og stóSum
upp í ístöSunum á sprettinum til
aS sjá yfir hópinn og velja breiS-
ustu bökin. Fyrst reyndum viS
aS skjóta þá í nýrun gegn um
mjóhrygginn; og góSir veiSimenn
urSu svo leiknir í því, aS þeir gátu
lagt stærSar vísunda aS velli í
fyrsta skoti meS þessari aSferS.
Þetfta var gert á hestbaki á harSa
stökki, svo þaS var enginn tími til
aS miSa ; skotiS reiS áf um leiS
og byssuhlaupinu var beint niSur
á viS.
“Skemtilegust af öllu var eftir-
reiSin, sem stundum varS aS
kappreiS ; og sá þótti fræknastur,
sem fyrstur gat náS vísundunum.
Stundum kom þaS fyrir, aS maS-
ur varS aS elta þá upp brekkur, en
ekki var linaS á fyrir þaS. 1 júní
voru nautin mjög grimm og réSust
stundum á menn, en aldrei vissi eg
til þess, aS nokkur biSi bana af
því; hestarnir gátu alt af komist
undan þeim. En oft kom þaS fyr-
ir, aS naut rak horniS í síSuna á
hesti og reif hann svo aS hann
drapst á svipstundu.
“Enginn mátti drepa kvendýr
eftir 5. júlí; og ef einhver gerSi sig
sekan í því, var hann sektaSur af
veiSstjóranum. Gæti einhver eigi
ílegiS öll þau dýr, sem hann hafSi
drepiS, var hann einnig sektaSur.
ViS fórum á vísundaveiSar þrisv-
ar á ári; á sumrin, haustin og / t-
urna; og hver maSur fékk þetta
frá tíu til fimtán dýr. Stundum
sveltum viS okur í tvo til þrjá
daga áSur en viS drápum vísund-
ana og héldum svo átveizlu; þá át-
um viS hryggjarspikiS, sem þótti
mesta sælgæti. ViS sváfum á
jörSinni og vöfSum utan um okk-
ur teppum.
“Eg man aS eins eftir einu
slysi í öllum mínum veiSiferSum.
ÞaS var veturihn 1864. Einn
veiSimaSurinn viltist í byl. Hann
fanst ekki fyr en þremur eSa fjór-
um árum seinna, vafinn innan í
harSa húS. ViS héldum aS hann
hefSi vafiS utan um sig blautu
skinni í bylnum og svo sofnaS.