Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 43

5 Y R P A
39
Dóttir hans giftist þvert á móti
vilja aðstandenda sinna, og misti
barn sitt á óvenjulegfa raunalegan
hátt í Hampton Court á Englandi.
Eldri Brúnsvíkur hertoginn, sem
nú er, sonur þessa Georgs síðasta
konungs í Hanover; og það er
hann, sem brjálaður varð í byrjun
stríðsins, sem fyr segir. Hann
varð einnig fyrir stöðugu mótlætj
meðan hann var heilbrigður. Kona
hans, Þyri, dóttir Kristjáns níunda
Danakonungs, varð hálfbrjáluð um
tíma eftir barnsburð, og var þá í
gæzlu ; en með tímanum náði hún
sér samt aftur. Elzti sonur hans,
Georg að nafni, fatlaðist á unga
aldri, og varð óhæfur til herforingja
stöðu, sem hann hafði þráð nijög
Hann dó af slysi í Danmörku'
, , , »
er bitreið, sem hann ók 1 við jarðar,
för móðurbróður síns, Friðriks átt-
unda, steyptist um,
Hertoginn hafði aldrei ró sökum
gremju út af yfirgangi þeim, er fað-
ir hans hafði verið beittur af Vi 1-
hjálmi Prússakonungi, Hann vild
engum sættum taka við. keisarann
og var sáróánægður þegar sonur
hans, sá er eftir var, Ernest, varð
ástfanginn af einkadótiur keisarans.
Það jók og gremju hans, að sonur
hans varð meir og nteir aðsnúinn
hirðlífinu hjá keisaranum, og þegar
hann tók foringjastöðu í þýzka
hernum, afsalaði hann sér öllum
kröfurn til konungsvalds í Hanover
í hendur syni sínum.
Fólk í Hanover láði honum þetta
mjög, og var honum stór raun að
því ; enda mun honum hafa vcrið
ljóst, að hann hafði svikið loforð,
er hann gaf í æsku við dánarbeð
föður síns, um að halda upp þykkju
ættarinnar út af yfirgangi Prússa-
konungs.
Hann gleymdi því og aldrei, að
Hanover' tilheyrði áður fyr enska
ríkinu, og að hann sjálfur er af
enskum ættum. Þegar svo stríðið
byrjaði og sonur hans varð að snú-
ast móti ættingjum sínum, og ætt-
þjóð hans varð á móti bezta vini
hans, Franzjósef Austurríkiskeis-
ara, þá fekk það alt svo mjög á
hann, að hann varð vitskertur.
Brúðkaup sonar hans og Victoríu
Lovísu keisaradóttur, var haldið 24.
maí 1 gl3, Var það haldið með
mestu viðhöfn, og voru ýmsir af
konungum Norðurálfunnar, og önn-
ur stórmentii viðstödd. Hertoginn
tók þátt í viðhöfninni, eins og ekk-
ert væri um að vera, þrátt fyrir
gremju hans út af því, að sonur
hans hafði gengið í fiokk erfða-
fjenda hans,
Sumarið i916 voru margar og
miklar orustnr háðar á Póllandi, og
það var þar sem áreynslan varð of
mikil fyrir taugar hins unga her"
toga. Einu sinni skipaði hann her-
deild að gera áhlaup á nokkrar
skotgrafir rússneska hersins, er
voru öðru megin við mýrarfláka
nokkurn.
Hermennirnir geystust áfram
óttalaust, en þegar þeir komu út í
mýrina, lentu þeir í kviksyndi og
náðu engri fótfestu. Enginn vegur
var að hjálpa þeim, því kúlunum
rigndi yfir mýrina úr byssum rúss
nesku hermannanna. Það var
hræðileg sýn að sjá mennina brjót-
asf um í feninu, og reyna að kom-
ast upp úr því hver yfir annan.