Syrpa - 01.04.1919, Blaðsíða 19

S Y R P A
15
BarSi tók máli O’Brians vel, og kvaSst hafa gaman af að
koma aftur til Batoche. Heyrði eg aS 'hann mælti á enska
tungu eins og hann hefði veriS fæddur og uppalinn á Englandi,
því aS frambiírðurinn og orSatiltæki voru mjög svipuS og maS-
ur heyrir hjá alþýðumönnum, sem koma frá Lundúnum.
“Alt gengur þetta eftir óskum, sonur minn," sagcSi O’Brian
og setti upp í sig krítarpípuna, þegar viS komum út úr herberg-
inu frá Barða; “og það verð eg aS segja þér í trúnaði, að eg
hefi aldrei á æfi minni séS annan eins undra-mann og þenna
íslenzka uppgjafa-kóng. Mér finst enskan hans líka einkenni-
lega ensk, og gæti eg betur trúaS :því, aS hann væri—” (Og
O’Brian leit í kring um sig og talaSi lágt), “aS hann væri hreinn
og óblandaSur Lundúna-maSur, heldur en Islendingur."
“En hann talar hreina og góSa íslenzku,” sagSi eg á leiS-
inni ofan stigann.
“Eg efa þaS ekki,” sagSi O’Brian og tók eldspítu úr vasa
síoum, “enda er víst lítill vandi aS bera íslenzkuna fram meS
réttri áherzhi. En hitt leikur enginn nema innfæddur Englend-
ingur, pS tala Lundúnaborgar-ensku af annari eins snild og bessi
uppgiafa-kóngur talaSi hana áSan.”
“Hann hefir sjálfsagt veriS lengi meS enskum sjómönnum,”
sagSi eg; “og svo var faSir hans hálærSur prestur, og hefir
vafalaust kent honum ensfku.”
“En jafnvel sjálfur páfinn í Róm gæti ekki talaS svona
(SblandaSa Lundúnaborgar-ensku, þó hann ætti sál sína aS levsa
úr hreinsunareldinum,” sagSi O’Brian, þegar hann var kominn
ofan etigann; og hann klóraSi sér undir hökunni meS eldsDÍt-
nnni. “Svo eg hlýt aS komast aS þeirri niSurstöSu. sonur minn
hjartkæri, aS þessi íslenzki uppgjafa-kóngur frá SuSureyjum sé
annaShvort einn af drengiunum frá Skotlands-garSi í Lundúna-
borg, eSa þá — og hjáloi mér hinn heilagi Patrekur — eSa þá
aS þetta er siálfur höfuS-paurinn.”
Og gamb O’Brian kveikti í pípunni sinni um leiS og hann
sagSi síSustu orSin.
“F.n. sonur minn kær.” bætti hann viS “þú manst þaS. aS
þiS verSiS aS vera komnir til mín. þegar klukkan er siö annaS
kvöld.”
AS því mæltu tók hann í hönd mína o’g kvaddi mig, og
lagSi á staS unn strætiS. ÞaS hafSi dáiS í píounni hans. og
hann stakk henni í vasann. Eg heyrSi aS hann raulaSi fyrir
munni sér þessar hendingar: