Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Page 16

110
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Næsti hópur er frá annari deild, og
þar gefur öðruvísi á að líta. Þeir eru illa
klæddir, með útslitna skó, enginn þeirra
á yfirhöfn, og í vösum sínum bera þeir
þær litlu fjárupphæðir, sem þeir hafa nú
fengið greiddar úr banka herbúðanna, og
í hendinni halda þeir á litlum poka, sem
geymir aleigu þeirra.
Það er vætusamur, ömurlegur janúar-
morgunn, og á fjöllunum hvílir þétt þoka.
Skipunarhróp heyrist, og mennirnir hefja
göngu sína út í gegnum hliðið, þögulir
og þunglyndir. Þeir eru harla ólíkir
gáskafulla masandi hópnum, sem kom
neðan veginn fyrir fjórum árum síðan.
Seinna á deginum kemur varðforing-
inn til Monu, nýr fyrirliði, sem hefur
umsjón með burtflutningnum, og segir
henni raunalega sögu. Fangarnir hafa
gengið gegnum Douglas með niðurbeygðu
höfði eins og menn, sem ganga til af-
tökustaðarins. Þeirra var gætt á bryggj-
unni eins og fjárhóps, meðan aðrir far-
þegar fóru um borð í klefa sína, og síð-
an voru þeir blátt áfram reknir upp land-
göngubrúna og inn á útflytjendarúmið.
Þegar skipið lagði út úr höfninni, stóðu
þeir þar með löngunarfullu augnaráði og
störðu til eyjarinnar, sem þeir voru nú
að yfirgefa um aldur og æfi.
»Þessir mannræflar! Þeir voru vanir
að kalla herbúðirnar hérna helvíti! Áður
en sex mánuðir eru liðnir, munu þeir
vera fúsir til að skríða á fjórum fótum,
ef þeir á þann hátt gætu komizt hingað
aftur!«
»En hvers vegna... hvers vegna eru
þeir allir sendir til Þýzkalands?« spyr
Mona.
»Það er skipun friðarráðstefnunnar,
ungfrú! Ekkert land kærir sig um að
hýsa óvini sína — í annað sinn — nema
ef þær ástæður væru fyrir hendi, sem
orsökuðu það, að þeir hefðu samhug með
viðkomandi þjóð«.
»Og ef þær ástæður finnast?«
»Já, ef Þjóðverji á enska konu og;
verzlun hér á Englandi.....«
»Leyfið þið honum þá að vera hérna?«
»Það hugsa ég, ungfrú!«
Mona fær hjartslátt og nýrri hugsun.
skýtur upp. Ef óskari er þvert um geð
að fara til Þýzkalands, hví skyldi hann
þá ekki verða hér kyrr og reka búskap-
inn á Knockaloe?«
Morguninn eftir, þegar þriðji hópur-
inn er farinn af stað, leggur hún leið
sína til jarðeigandans, sem á Knockaloe,
Hún á að greiða afgjald þessa missiris.
og svara til endurnýjunar leigusamnings-
ins, sem er úti í nóvember.
Morguninn er fagur, heiður himinn og'
skært sólskin. Snjóklukkurnar eru farn-
ar að gægjast upp, og laufin eru farin
að gulna. Hún gengur hratt ofan veginn
og hugsar um svar jarðeigandans til föð-
ur hennar, þegar hann spurði hann fyrir
fjórum árum síðan, hvernig færi með
jörðina, þegar stríðinu lyki: »Þér skul-
uð engar áhyggjur bera fyrir því. Þér
hafið lífstíðarábúð á jörðinni, Róbert, —■
þér og börn yðar«.
Hún hittir jarðeigandann fyrir dyr-
um úti. Hann er spariklæddur, því að
hann er nýkomin frá Peel, þar sem hann
hefur verið að rækja skyldur sínar sem
yfirvald.
»Þér eruð sennilega að koma með jarð-
arafgjaldið«, segir hann og fylgir henni
inn í dagstofuna.
Hún telur fram upphæðina í seðlum,
og hann gefur henni kvittun. Svo stend-
ur hann upp og gengur í áttina til dyr-
anna, eins og hann vilji, að hún fari, en
hún situr kyrr og segir:
»Hvernig er það annars með endur-
nýjun leiguskilmálanna, herra jarðeig-
andi?«
Við tölum ekki um það í dag«, segir
jarðeigandinn.