Nýjar kvöldvökur - 01.07.1934, Blaðsíða 42

136
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ertu búinn að lofa því; nú skal ég segja
þér, hversvegna ég bað þig um þetta. Þú
þekkir ekki lífið hér, og veizt ekki, hverj-
ar hætur eru búnar ungum og óráðnum
manni«.
»Tom, ég er ekkert barn lengur«, sagði
Vilhelm önugur. »Hlustaðu á mig«, hélt
karl áfram. »Það er nú í sjötta sinn,
sem ég er hér, og ég hef víða komið um
dagana og veit ekki hvað ótti er, en þeg-
ar ég geng um göturnar í þessum bæ, þá
gái ég betur að mér, en þó að ég ætti að
stýra skipi á milli tveggja kletta. Ég
hef líka ástæðu til þess, því eitt sinn,
þegar ég var á gangi hér í borginni með
góðum vini mínum, þá var allt í einu
snöru kastað um háls honum. Ég sá tvo
fanta standa bak við okkur, sem höfðu
ætlað mér sömu afdrif, en af því, að ég
stökk til hliðar, slapp ég. Ég tók þegar
upp hníf, og ætlaði að ráðast á þá, en
þá fékk ég svo mikið högg yfir augun,
að ég féll um, og mér sortnaði fyrir aug-
um. Þegar ég aftur rankaði við mér, sá
ég hvar fantarnir köstuðu vini mínum í
vatnið og flýttu sér burt. Ég hrópaði um
hjálp; lögreglan kom til, en aldrei hafð-
ist upp á morðingjunum, og líkið fannst
ekki. Svo endaði þetta æfintýri, og í
hvert skipti, sem ég kem hér síðan, hef
ég augun vel opin«. »Það eru nú mörg ár
síðan, Tom, og margt er orðið breytt«.
»Já, til hins verra. Það er bara munurinn
að nú eru allir varir um sig. Sá, gamli
hefði getað sagt þér það, því hann þekk-
ir hér vel til. Þess vegna þykir mér lítils
um vert þetta leyfi, sem hann hefur gef-
ið þér«. »Hann er ef til vill ekki eins
kvíðinn og þér«. Getur verið. En ef þú
endilega vilt skoða þig um, þá förum við
báðir saman í land«. Næsta dag fór Vil-
helm í land með Tom, sem hafði fengið
leyfi allan seinni part dagsins. Bátsmað-
urinn fór einnig með þeim, og hver um
sig hafði sína skammbyssu og bátsmað-
urinn, sem var ákaflega stór og mikill
fyrir sér, bar byssuna þannig, að allir
gátu séð hana. Þegar þeir komu heim um
kvöldið og skipstjóri sá, að Vilhelm var
í för með þeim, leit hann illilega til hans,
en sagði ekkert. Næstu daga bað Tom
aftur um leyfi til þess að fara í land, en
var neitað um það, og eins fór, þegar
hann aftur nokkru seinna endurtók bón
sína. Vilhelm efndi loforð sitt að fara
ekki án hans í land, þó honum þætti leitt.
»Hversvegna hangir þú hér?« spurði
skipstjóri hann eitt sinn; »ég hugsaði að
ungur maður eins og þú mundi hafa
löngun, til þess að sjá sig ögn um í ó-
kunnu landi«. »Mig langar líka til þess«,
svaraði Vilhelm. »Nú hvers vegna ferðu
þá ekki í land?« Vilhelm hikaði með svar-
ið, því að hann vildi ekki segja frá,
hverju hann hefði heitið Tom.
»Nú, nú«, endurtók skipstjóri. »Ég’ get
ekki gert mig skiljanlegan fyrir neinum,
og svo hef ég heyrt, að það væri ekki ó-
hult fyrir einn«... Skipstjórinn leit fyr-
irlitlega til hans og gekk burt, en sagði
um leið: »Hugleysingi«.
Vilhelm roðnaði, því þetta orð þótti
honum hin mesta svívirðing og honum
lá við að skora á skipstjórann að taka
það aftur, en hætti þó við það. Þegar
hann litlu síðar mætti Tom, bað hann um
að meiga vera laus við loforðið. »Hvers-
vegna?« spurði karl, sem sá að Vilhelm
var mikið niðri fyrir. »Hvað hefur komið
fyrir? Leiðist þér virkilega?« Vilhelm
sagði honum orðaskipti þeirra skipstjóra.
»Ha, ha, ég er fyrir löngu búinn að sjá
það, að honum er ekki um það, þegar þú
ert hér. En ég leysi þig aldrei af heiti
þínu. Ef hann spyr þig aftur, hversvegna
þú þorir ekki einn, þá segðu honum hvað
okkur hafi farið í milli. Hann mun aldrei
fyrirgefa mér það, en aldrei mun hann
spyrja mig, af hverju ég hafi tekið þetta
heit af þér, og ef hann gerði það, mundi