Tíbrá - 01.01.1893, Qupperneq 67

63
»Sverö guðs og Gideons«.
Við þetta óvœnta heróp skefldist óvinaherinnt
' og flúði í ýmsar áttir, en Israelsmenn elta
flóttamennina og unnu sigur.
Nú skulum vjer með rólegri yíirvegun athuga.
drauminn. I fyrsta lagi var það guðs hönd,
sem bemi Gideon að ganga einmitt að þessari
herbúð innar uin þúsundir annara, þar sem
maðurinn var að segja draum sinn, sem útti
að tákna sigur Gideons.
Að sönnu getur sumum fundizt þetta smá-
munir, cn viðburður þessi er engu að siður
dásamlegur. I sjónpípunni sjáum vjer nýjan
’ furðuverkaheim, sem vjer ekki þekkjum fyr,
og vjer vitum, að guð er eins dýrðlegur í hinu
smáa og hann er i hinu stóra, eins óskiljanlega
mikill í draumi hermannsins og í flugferð liöf-
uðengilsins. Það var, segi jeg, eptirtektarverð
ráðstöfun drottins, að manninn skyldi dreyma
þennan draum einmitt þá. Heimur draumanna
er heimur óskapnaðarins, en guðs hönd, sem
öllu stýrir, er einnig þar.
Hversu óskiljanlegir og skáldlegir eru ekki
draumar vorir stundum; þar koma partar af
, þessu og partar af öðru, undarlega samsettir
og klæddir í gagnstætt gervi. Hversu margar
óskapnaðarmyndir sjáum vjer ekki í svefnin-
um, sem hvorki eru til, voru til, eða nokkuru
sinni verða til. Ensjáðu! guð hefur iieila þessa