Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 73

69
aldrei verkfæri, og getur aldrei orðið ráðþrota,
þegar hann þarf að framkvæma vilja sinn.
Hann finnur vopn í arninum, í deigtroginu og
í körfu fátæklingsins. Almættið liefir þjóna
alstaðar.
En vjer þar á móti veitum meðulunum, sem
höfð eru, eptirtekt, en gleymum þeim, sem bjó
þau til; vjer nemum staðar við frumefnin og
reiknum út eðliskrapt þeirra, í stað þess að
leita fram fyrir þau að guði, sem út bjó þau og
stjórnar þeim.
ísraelsmenn eru nú stórum að fækka, og þeir
eiga enn þá eptir að fækka; tuttugu þúsund
og tvöhundruð hafa gengið úr hlýðnissambandi
hins góða málefnis, og þar að auki hafa margir
af þeim, sem eptir eru, misst kjarkinn til að
berjast hinni góðu baráttu trúarinnar. Látum
þá fara, þúsundirnar og hundruðin, því þegar
að vjer sjáum, hvað vjer erum orðnir fáliðaðir,
þá ráðumst vjer á óvini vora með krapti, sem
ekki er eingöngu kraptur sjálfra vor, og þá
verða vopn vor skriðljós hins gamla friðarsátt-
mála, sem skina skært gegnum vor brotnu
moldarker.
Og að síðustu, vinir mínir, vil jeg heimfæra
ræðuefnið upp á vora innri baráttu.
Þjer stynjið undir hinu þunga valdi syndar-
innar, sem rikir i hjörtum yðar. Medianítar
hafa reist, herbúðir sínar inni í litla dalnum