Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Síða 24

24
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Fyrstu íbúarnir á Hrafnistu
í Hafnarfirði kveðja
Hjónin Sigríður Jónsdóttir forstöðukona og Kolbeinn Helgason skrifstofustjóri
hafa bæði starfað á Hrafnistu í Hafnarfirði frá upphafi,
en láta af störfum á þessu ári.
Nú er 21 ár liðið frá því er Hraf'nista í Hafnarflrði tók til starfa. Þar hafa
ýmsir einstaklingar starfað frá byr jun eða þar um bil og allt fram til þessa,
en engir þó jafn lengi og hjónin Kolbeinn Helgason skrifstofustjóri og Sig-
ríður Jónsdóttir forstöðukona. Þau voru fyrstu íbúarnir á Hrafnistu, þar
sem þau fluttu inn í húsið í ágúst 1977, eða þrem mánuðum áður en starf-
semin hófst. Þau eru nú bæði að láta af störfum eftir langan og farsælan
feril, og í tilefni af því tók Sjómannadagsblaðið þau tali. Þau hafa í flestu
verið samferða á lífsleiðinni — eru bæði Akureyringar, jafnaldrar og
meira að segja fermingarsystkini! Sigríður hefur verið forstöðukona á
þremur elliheimilum, alls í 39 ár, en Kolbeinn sem áður segir á Hrafnistu í
Hafnarfirði í 21 ár. A 20 ára afmæli Hrafnistu þann 14. nóvember 1997
voru þau bæði sæmd heiðursmerki Sjómannadagsins fyrir störf sín og
hafa þau að auki verið gerð að heiðursfélögum Starfsmannafélags Hrafn-
istu. Þau hafa orðið áhorfendur að miklum breytingum og að öðrum ólöst-
uðum má segja að þau hafi verið ”faðir og móðir” heimilsfólksins í vissum
skilningi, því alla tíð hafa þau verið óþreytandi að leysa úr þeim marghátt-
aða vanda fólks sem upp kemur á jafn stórum vinnustað. Við byrjum á að
biðja Sigríði að segja okkur frá hvernig á því stóð að hún valdi sér þetta
verksvið.
„Ég er fædd þann 13. nóvember
1928 á Tjörnum í Eyjafirði, en Tjarn-
ir voru bújörð föðurforeldra minna,“
segir Sigríður. „Ég var tvíburi, en við
systkinin vorum fjögur, tvíburasystir
og tveir bræður. Foreldrar okkar voru
Jón Jónsson skipstjóri á Akureyri og
kona hans Guðbjörg Benediktsdóttir.
Á Akureyri bjó ég lengst af, eða þar til
við hjónin fluttum suður 1977.
Árið 1947, þegar ég var 19 ára
gömul, fór ég til náms í Svíþjóð og
var þar til 1956. Þá fór ég í Hjúkrun-
arskóla íslands og þá í Ljósmæðra-
skólann og lauk þaðan námi 1959.
Það var þegar ég hafði lokið náminu í
Ljómæðraskólanum að ég sá auglýs-
ingu í Morgunblaðinu um að það
vantaði forstöðukonu að elliheimilinu
í Skjaldarvík við Eyjaförð, og ég tók
það strax í mig að þangað ætti ég að
fara og það varð úr. Þar var ég svo frá
vori 1959 til 1963, þegar ég tók við
Elliheimili Akureyrar sem þá var al-
veg nýtt og var þar uns ég tók við for-
stöðukonustarfinu á Hrafnistu í Hafn-
arfirði árið 1977. Meðan ég vann á
Elliheimili Akureyrar fékk ég náms-
leyfi og fór til náms í stjórnun elli- og
hjúkrunarheimila í Kongelig Norges
Kommunal og Sosialhögskole í Oslo
og lauk Þaðan prófi 1976.”
Það þætti frumstætt nú
„Jú, ég er búin að verða áhorfandi
að miklum breytingum í þjónustu elli-
heimilanna á ferli mínum. Þegar ég
kom fyrst norður í Skjaldarvík voru
aðstæður með sinnar tíðar brag: Til
dæmis voru ekki dýnur í rúmunum,
heldur voru notaðar sængur sem
stöðugt varð að snúa og fólkið var
iðulega í sex manna stofum, eða þá
tvennt í mjög litlum herbergjum. Ég
bjó inni á heimilinu og þar sem þarna
var ekkert bjöllukerfi kom fólkið bara
og bankaði upp á hjá mér, ef eitthvað
var að. Kom það í hlut þeirra sem
hressastir voru að koma upp til mín
og banka. Þetta var því ekki næðis-
samt, en á heimilinu voru 98 manns.
En eigandinn, Stefán Jónsson, sem
reisti Skjaldarvík í minningu móður
sinnar bjó uppi í einu húsanna þarna
hjá og þaðan var innangengt inn á
heimilið. Þyrfti á að halda kom hann
til aðstoðar. Þetta þætti því mjög
frumstætt nú, en þarna var mjög góð-
ur vinnuandi og mér leið vel þarna,
þótt víst væri þetta skelfilega erfitt.
Oft var ég að því komin að gefast upp
og held að fjórum sinnum hafi ég sagt
upp.
En svo var mér boðið forstöðu-
konustarf við hið nýja Elliheimili Ak-
ureyrar og það fannst mér of freist-
andi til þess að segja nei. Það var eins
og annar heimur að koma þangað inn.
Þar voru aðeins 40 vistmenn og byggt
hafði verið af mikilli framsýni. Síðar
var byggt við heimilið svo það rúmaði
hundrað manns og enn hefur verið
bætt við það síðan. Þarna lfkaði mér
vel og ég hafði gott starfsfólk, og mér
þótti vænt um þegar tvær af starfs-
stúlkum heimilisins fylgdu mér, þegar
ég fór suður. Við ætluðum satt að
segja ekki að vera nema tvö ár syðra,
en það teygðist nú úr því.“
Erfitt að sjá á bak gömlum
vinum
„Þegar ég kom að Hrafnistu í
Hafnarfirði 1977 sá ég enn eitt stökk-
ið fram á við. Satt að segja hafði ég