Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Síða 133

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
133
Vitaskipið Árvakur á leiðinni.
og fyrir mig komið; fullur áhuga og
trú á möguleika fyrir hug og hönd.
Mitt motto hefur ávallt verið að
vandamál séu til þess að leysa þau,
þótt ég viti að megi orða það betur.
Spurningin er ávallt um aðferð. Gagn-
vart einangrun er þetta spurning um
persónugerð og að enginn staður sé
það snauður, að ekki rísi í fang manns
einhver forvitnileg viðfangsefni,
stundargildi eða viðvarandi fyrirbæri,
fögnuður yfir nýju og óþekktu. Mun-
um það ávallt að lífið sjálft, nýjar og
breyttar aðstæður, er þrotlaust ævin-
týri, misþægilegt að vísu. Sjálfur bý
ég yfir það mikilli aðlögunarhæfni, að
breyti ég um íverustað, þá er ég allur
þar og sá fyrri horfinn úr vitund
minni. Það hafa aldrei íyigt mér
starfs- eða staðardraugar. Auðvitað
býr maður yfir geymd þess sem gerst
hefur og rifjast oft upp við samræður,
en enginn á möguleika á sannraun-
hæfri upplifun eða endurtekningu; að-
eins myndgerða fortíð.
Þegar ég kvaðst ætla á Hornbjarg,
leit fólk á mig eins og dæmdan mann.
Það hváði og hváði. Ætlaði ég virki-
lega að fara á þennan útkjálka? Bæla
mig niður fjarri öllu mannlífi? Það
hristi höfuðið og krossaði sig í bak og
fyrir. Það var tilviljun að maður hitti
manneskju, er eitthvað vissi um ljós-
vita eða hvar þeir væru staðsettir,
þrátt fyrir að annar höfuðatvinnuveg-
ur þjóðarinnar væri fiskveiðar; hug-
leiddi heldur ekki að stór hluti hennar
hafði um aldir búið við einangrun, og
merkilegt nokk, án þess að hafa verið
settir á Klepp.
Agætt dæmi slíkra viðhorfa voru
umsagnir skipverja á skipi því er upp-
haflega flutti mig á Horn. Þær voru að
einangrunin mundi drepa mig. Á
bakkanum ofan lendingarstaðar var
vélahús með spili og frá því vír er lá
út í háan gálga og þaðan uppí langa
bómu, er slegið var útyfir sliskju, er
allur varningur var dreginn eftir upp
úr fjöru.
Eg sagði körlunum að þann fjanda
mundi ég fjarlægja, því hann var far-
inn að fúna eftir þrjátíu ár og því
hættulegur. Eitt mitt fyrsta verk var að
fjarlægja gálgann, lengja sliskjuna
uppá bakkabrún, smíða sterkan járn-
sleginn sleða á hjólum og á hann út-
víðan kassa undir varning, gróf svo út
plan, þar sem gálginn hafði verið og
klæddi það timbri.
Þegar skip kom næstu ferð, sögðu
skipverjar mér að á leið suður hefðu
þeir rætt talsvert um þennan nýja vita-
vörð, og að það fífl mundu þeir verða
að flytja burt eftir næsta hálfan mán-
uð. En heldur lengdist í þeim tíma,
því ég var þar aðeins í luttugu og
fimm ár eða frá 1960 til 1986. Vitinn
var byggður 1930 og frá þeim tíma til
1960 eða í þrjátíu ár höfðu verið fjórt-
án vitaverðir eða rúm tvö ár hver.“
Gestagangur
„Meðan ég var á Hornbjargsvita
gerðist margt frásagnarvert sem engin
tök eru á að rita hér; verð þó að geta
þess er ánægjulegast var.
Eitt kvöld í byrjun ágústmánaðar
var lamið á útidyrnar. Þar voru þá
komin kona og karlmaður, barna-
skólakennarar frá Edinborg í
Skotlandi, er höfðu tekið uppá því að
ferðast um Hornstrandir með fjórtán