Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Qupperneq 135

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
135
Andrés Andrésson, nú lögfrœðingur, nýkominn afsjó meðfisk sem hannfékk á
handfœri.
ekki. Ég held hann hafi aldrei skilið
svarið.
Ég get ekki skilið við þennan pistil
án þess að minnast á hlutdeild konu
minnar Soffíu Sigurjónsdóttur í þeim
störfum sem unnin voru þarna. Hún
var þarna til ársins 1970. Þá var ég
nýbúinn að kaupa íbúð í Reykjavík og
því bæði ákveðin í því að segja upp
stöðu vitavarða og flytja suður. Þrátt
fyrir að við værum gift hjón til 1987,
þá æxlaðist dæmið þannig að ég sat
sem vitavörður til ársloka 1985. En
þessi kona var einstök að nær allri
gerð. Allt sem hún gerði var til fyrir-
myndar. Hún sá um heimilið, sá um
nær allan viðurgerning við gesti, tók
veður jafnt og ég og án hennar hefði
ég ekki unnið nema brot af þeim verk-
efnum sem ég annars innti af hönd-
um. Henni var prúðmennskan í blóð
borin, viðræðugóð, skipti varla skapi
og hugulsöm gagnvart hverju því er
með þurfti. Hún var ekta dama, gull af
manneskju. Þar gat ég ekki á betra
kosið.“
Bækur
„Bækur hafa verið mitt lífshungur,
ef ég get orðað það svo. Tólf ára gam-
all flæktist ég á uppboð á reytum
gamallar konu í Stykkishólmi. Upp-
boðshaldarinn var hreppstjórinn
Magnús Friðriksson frá Staðarfelli.
Það þekktist ekki að drengir væru
hlutgengir þar. Þarna voru tveir kass-
ar fullir af bókum, m.a. Lestrarbók
Þórarins Böðvarssonar, frumútgáfa af
ljóðum Jónasar Hallgrímssonar og
fleira gott, allt mjög vel farið. Þegar
kassarnir voru boðnir upp, hrópaði ég
í stráksskap mínum: Tvær krónur!
Karlar þarna sögðu mér að halda
kjafti og skömmuðu mig eins og
hund. Magnús, er verið hafði vinur
afa míns, Jóhanns í Öxney, greip fram
í og sagði: Lofið Jóhanni litla að
bjóða í. Hann borgar. Og ég fékk
kassana. Fyrir bláfátækan dreng eins
og mig er aldrei sá pening, voru tvær
krónur auðævi. Og hversu stoltur var
ég ekki þegar ég færði Magnúsi þetta
á tilsettum tíma. Þá klappaði karlinn
mér á kollinn.
Þegar ég fór af vitanum átti ég orð-
ið sextán þúsund bindi af úrvals bók-
um, og hef ætíð síðan keypt bækur
fyrir hvern eyri er ég átti umfram
nauðþurftir. Og þótt ég hafi sjaldan
meðtekið innihald bóka nema til að
vera rétt viðræðuhæfur urn efni þeir-
ra, þá eru mér ávallt minnisstæð orð
Stefáns Zweigs, að gott (eða vandað)
bókasafn væri betra en nokkur há-
skóli. Ef nokkur leið er til þess þá
sofna ég aldrei nema út frá bók. Þá vil
ég minnast þess, sem ég er stoltastur
af í öllurn mínum bókakaupum og tíu
ára bóksölu í Lækjargötu, sem var að
á einni viku eignaðist ég allar Biblíur
er prentaðar hafa verið á íslensku,
Guðbrand, Þorlák og Steinsbiblíu og
áfram til dagsins í dag. Ég veit ekki til
þess að nokkrum hafi tekist það á jafn
skömmum tíma.“
Álagatrú storkað
„Bátlaus var ekki hægt að búa
þarna. En vegna sjógangs varð að
draga hann upp á bakka þegar haust-
aði. Það var oft streð fyrir einn rnann,
en bátur var óhjákvæmilegur. Þetla er
matarkista ef ntenn nenna að bjarga
sér. Og ntiklir möguleikar á rekanum.
Þarna er nógur fiskur, þetta tíu til tutt-
ugu mínútna ferð frá landi, eftir að
kominn er miður júlí. Fugl ótæmandi
og egg úr Bjarginu. Timbur, kúlur og
belgir með allri strandlengjunni. Að
vísu mismunandi en ávallt töluvert.
Til dæmis var óhemju timburreki árin
1965-1966 og þá náði ég í marga
skipsfarma af úrvals timbri. Nær allt
staurar, 9-12 metrar á lengd og allt að
faðmur á breidd, jafnvel meira. Það
gat oft verið basl að korna því í sjóinn,
draga það heirn á bátnum og koma því
svo upp á bakkann, ekki síst fyrir
mann, sem gekk þó ekki heill til skóg-
ar. Eins og síðar segir féll eitt sinn á
mig húsveggur og þrern mánuðum
eftir það slys fékk ég fyrst mátt í
hægri fót, en fékk hann aldrei að fullu
í þann vinstri. Það gat komið fyrir
fyrstu árin á Hornbjargsvita, á göngu
um víkurnar, að ég stakkst fyrirvara-
laust á hausinn.
Ég var líka hughreystur með því að
álögur væru á staðnum og að eftir
fimm ár kæmi eitthvað fyrir ábúand-
ann. Auðvitað hefur margt kornið fyr-
ir mig sem hægt væri að segja að væri
afleiðing þessara álaga á staðnum.
Eitt sinn í suddaveðri var ég að flækj-