Eimreiðin - 01.01.1925, Qupperneq 21

eimreiðin
KYNGÆÐI OG KVNSPILLING
17
■góðu bergi brotnir og hinir. Þrek og þol landnámsmanna til
að standast eldraunir ýmsar, er fyr og síðar dundu yfir þá
þeirra afkomendur, frumbýlið í skerinu, vosbúð og hrakn-
ln9a, slæm húsakynni, harðæri, hungur og drepsóttir, var arfur
lra þróttmiklum foreldrum, sem óteljandi hrakninga höfðu áð-
Ur orðið að þola, en harðnað við hverja raun. Harður í horn
aÓ taka hefur veturinn í Noregi verið Iandnemum þar, meðan
t>eir bjuggu í hellisskútum, og sjálfsagt hafa fyrstu timburkof-
arnir þar ekki verið hlýir. Islenzka þjóðin er svo gæfusöm
að vera afspringur þeirra, sem komu úr landi því, sem eigi
var blíðara að veðráttufari en það land, sem þeir fluttu til og
reistu bygð í. Kraftúr landnámsmanna var runninn þeim í merg
°9 bein frá forfeðrum hins norræna kyns, sem í margar raunir
höfðu ratað, enda hafa afkomendurnir reynst ódrepandi, þrátt
fyrir alt og alt, sem yfir þá hefur dunið.
Islendingar hafa jafnan miklast af því, að eiga kyn að rekja
«1 góðra forfeðra, en varast skyldu þeir það. Vandi fylgir
vegsemd hverri. Þótt góðættin skilji lengi eftir sig menjar, má
hana svo níða sem prýða. Innan um beinar og fagrar eikur
se9Ía kræklurnar fljótt til sín.
Eg hygg, að Islendingar hafi komist yfir fátt, sem vand-
farnara er með en þenna feðraarf. Því miður hafa þeir eigi
haft bolmagn á stundum til að verja hann. Verstu vágestirnir,
hafísinn og eldgosin, hafa rutt mörgum góðum stofni úr vegi.
Miskunarlaust hafa drepsóttir fyr á öldum, fram á síðustu öld,
herjað í fylkingu þessarar fámennu þjóðar, og ekki hlíft bezta
gróðrinum, frekar en vant er, þegar svo ber undir.
Þjóðin hefur eigi farið varhluta af innanlands óeirðum fyr
a öldum. Allar þjóðir hafa ratað í raunir. Styrjaldir hafa eigi
hh'ft mannvænlegustu og efnilegustu sonum þjóðanna, ættar-
laukunum, er bezt voru til forustu fallnir. Galdrabrennur geis-
uðu eins og drepsótt yfir lönd þessarar álfu á 16. og 17. öld.
^örgum frumlegum gáfumanni var á bálköst varpað, og það
í blóma aldurs.
Þó að kynið hafi verið svona illa og oft og tíðum hörmu-
le9a leikið af óblíðu náttúru og manna, einkennir það sig að
karlmensku og gáfum og þykir skara fram úr öðrum kynjum.
Eiginleika þessa þróttmikla norræna kyns hefur íslenzka
2