Eimreiðin - 01.01.1925, Side 78

74 LÍFGJAFINN eimreiðin
farins strætis í stórri borg. Og þá nam maður staðar við
hlið mér.
Hann var á stærð við mig, bæði að hæð og gildleika. Mér
varð litið framan í hann, og mér fanst, að þessi maður hefði
getað verið eg sjálfur, ef —
En neyðin rak alla íhugun á flótta, og eg tók í handlegg
mannsins.
Eg er soltinn, sagði eg blátt áfram.
Hann sneri sér hægt við og virti mig fyrir sér. Fyrst at-
hugaði hann nákvæmlega alt ytra útlit mitt, alt ofan frá renn-
blautri húfunni, sem eg hafði á höfðinu, og niður á skógarm-
ana mína. Því næst leit hann í augu mér og virtist rannsaka
sál mína í gegnum þau.
Þarna stóð eg úrræðalaus og feiminn. Eg brosi þegar eg
hugsa um þetta nú, en þá var öðru máli að gegna.
]æja, sagði hann eftir stundarþögn. Setjum nú svo að þér
væri gefið að éta. Hvað þá?
Eg færði þunga líkamans á víxl af einum fætinum á annan.
Eg mundi reyna að fá mér einhversstaðar eitthvað að gera,
sagði eg í hálfum hljóðum.
Þú mundir reyna? spurði hann.
Já, reyna, svaraði eg, þó að til lítils yrði. Nú vantar hvergi
menn. Eg mundi nú samt reyna þetta. En það er ekki það,
sem eg er að hugsa um núna. Það sem eg þarfnast er mat-
ur. Eg er soltinn. Getur þú hjálpað mér?
Nei, svaraði hann, og vottaði fyrir meðaumkvun í röddinni.
Eg get ekki hjálpað þér. Enginn maður getur það.
En þú gætir þó gefið mér að éta, sagði eg hálf önuglega.
Það er ekki matur, sem þig vantar! sagði hann.
Hvað er það þá? spurði eg.
Það er lífgjafinn, sem þig vantar, svaraði hann.
I þessum svifum bar að annan mann, sem tók að tala við
hann um einhver áhugamál. Eg var farinn að staulast aftur
af stað út í ömurlegt úðaregnið, þegar hann kallaði til mín
og rétti mér nafnspjaldið sitt.
Maður, farðu og findu lifgjafann, sagði hann, og þegar þú
hefur fundið hann skaltu koma til mín.
Koma til þín! Til hvers? spurði eg.