Eimreiðin - 01.10.1940, Síða 31

eimreiðin
KVÖLD EITT í SEPTEMBER
327
beruðu hana sem ósannindamanneskju, en honum varð eklri
að trú sinni. Hún varð jafnvel ennþá ákveðnari og forhertari
við upplýsta sekt sína.
— Hvað segðirðu, Dísa?
— Ekkert.
— Viltu játa, að þú hafir skrökvað?
— Já, ég skrökvaði.
— Nú, viltu segja mér hvar þú varst?
— Nei, það er leyndarmál.
Hann var skapríkur að eðlisfari, og straumur heitrar reiði
þrýsti sér í gegn um brjóst hans, en hún var einbeitt og
ákveðin, svo að hann sá, að ekki tjáði að fara að henni með
illu. Þess vegna þagði hann alveg, og herbergið fyltist af þrá-
kelknislegri þögn þeirra beggja.
Loks tók hún ákvörðun sína ótilkvödd:
— Þú þarft ekki, pabbi, að óttast um mig vegna ensku her-
mannanna, ég hef aldrei svo mikið sem gert tilraun til að
tala við neinn þeirra og býst ekki við að gera það.
Hann leit hvast til hennar, og er hann sá einlægni hennar
rann honum reiðin.
— Nei, Dísa. Það er ekki það. Ég hef aldrei óttast um þig
þeirra vegna. Fyrir líf okkar eru þeir algert aukaatriði. Ensku
hermennirnir eru bara tákn þeirra ömurlegu tíma, er við lif-
unr á, en eiga að engu leyti skylt við þær áhyggjur, sem ég
hef þín vegna. Áhyggjur föðurins út af barni sínu eru ekki
tiinabundnar, Dísa mín. Þær hafa sjálfsagt altaf verið til á
hverri öld og verða til æfinlega.
Hún skildi ekki fullkomlega, hvað hann átti við og hafði
talið víst, að ótti hans við fjarveru hennar undanfarin kvöld
vaeri af þessum rótum runninn.
En nú tók hann loks af skarið og gekk beint að efninu.
'— Ég veit að þú ert í miklum kunningsskap við ungan mann.
— Jæja, þú veizt það, pabbi. Mætti ég fá að heyra, hver
það er?
— Hann heitir Arnar Björnsson.
Hann veitti því athygli, að henni brá mjög, en hún áttaði
S1g þó von bráðar og hló stuttan, kaldan hlátur.
' Jæja, pabbi, ég kalla, að þú vitir mikið.