Eimreiðin - 01.10.1940, Qupperneq 54

350
UM NÝFUNDNALAND OG SKULDABASLIÐ ÞAR eimheiðin
eftir öld. Er því duggurum vorkunn þó þeir hafi óþokka á
farþegaskipunum miklu, sem geysa fram með fullum hraða,
þrátt fyrir þoku (nema hafís sé að slæðast, þá er farið var-
lega).
Þar er nú til máls að taka, að Englendingar eru taldir illa
að sér í landafræði. Um Nfland vita eldri séntilmenn aðeins
þetta: Þar er þorskur, þar eru hreindýr og þar eru ríkis-
skuldir. En yngri efnamenn, nýríkir vegna arfs eða stríðs-
gróða, komast brátt að því, að á Nflandi er mikill skógur og
verðmætir málmar í jörðu. Þar gefst tækifæri að koma fé
sínu fyrir í skuldabréfum (sem gefi eða kunni að gefa góða
vexti) hjá auðfélögum þeim, sem fengið hafa skóginn eða
námurnar á leigu. Arðurinn er viss, þó landið sjálft sé á
hausnum.
Fyrst er járnnáman milda (Wabana á Belle-Island, lítilli
eyju) nálægt höfuðborginni. Einhver auðugasta járnnáma í
öllu Bretaveldi. Þjóðverjar hafa árum saman lceypt mest
allra þjóða hrámálminn þaðan. Nokkur hluti námunnar næi'
langt neðansjávar, djúpt undir sjávarbotninum, austur frá
ströndinni. Veit því enginn hve járnrík náman er og end-
ingargóð. Þar næst er zinkblýnáman í Buchan, uppi í landi
vestantil. Mjög verðmæt náma og líklegt, að fleiri séu af sama
tægi.
Þá er koparnáma í Notre-Dame-firði, norður í landi, og
önnur sunnar. Loks er lcolanáma góð, vestur við St. George-
flóa. Þessar tvær síðasttöldu námur eru að mestu ónotaðar
enn. — Á einum stað uppi í óbygðum liefur fundist olía, en
léleg. Ef borað væri, er trúlegt að mætti ná í betri feng.
Ennfremur hefur fundist dálítið af þessum málmum: gulh,
silfri, nikkel, tini, asbest og vanadium. En landið er ekki nógu
rannsakað, svo að sagt verði hvort borgi sig að vinna þessa
málma.
Svo eru skógarnir. Trén eru grönn og geta ekki kept við
betri efnivið amerískan. Þó hafa Nflendingar til skainnis
tíma bygt hús sín og duggur úr eigin trjáviði. Meðfram not-
uðu þeir rekavið fyrrum.
Nokkuð af skógarviði er flutt út til að notast sem raftar i
námugöngum og til girðingarstaura. En allra mest er skóg-