Eimreiðin - 01.10.1940, Qupperneq 75

eimreiðin
SAKLAUSA BARN
371
því þetta var auðvitað engin önnur en rika frænka. Og litla
stúlkan gekk svo langt út á gangstéttina, að konan hlaut að
sjá hana — frænlca mundi auðvitað þekkja hana undir eins
— og svo stóð hún bara þarna þegjandi, með blíðu brosi á
vör. En þessi velklædda kona vék til hliðar og hélt áfram,
án þess að veita henni hina minstu athygli. Ida horfði um
stund undrandi og vonsvikin á eftir konunni, en skundaði
siðan eins og fætur toguðu á eftir henni. Hún var alveg viss
uni, að þetta væri ríka frænka. Engin önnur en hún gat verið
í svona fínum fötum. Frænka hafði bara ekki séð hana, það
var alt og sumt. Hún elti konuna eftir mörgum götum, sem
hún hafði aldrei séð áður, því þegar mamma átti frístund
frá vinnu sinni, þá fóru þær ávalt út á hæðirnar og tíndu
villiblóm. En nú var mamma veik, og það var kominn vetur,
°g villiblómin höfðu breitt upp fyrir höfuð, til að frjósa ekki
í hel, hafði mamma sagt.
Ida var orðin þreytt, en sem betur fór stanzaði konan nú
fyrir utan stórt hlið og hringdi dyrabjöllunni. Hliðið opnaðist
af sjálfu sér, og konan gekk inn, en það féll að stöfum með
hraki miklu einmitt þegar Ida litla kom að því. Og þarna
stóð hún nú alein á götunni. Hún gat ekki látið hliðið opnast,
®f því hún náði ekki upp að dyrabjöllunni. Það var því ekki
urn annað að gera en bíða átekta. En það kom enginn út.
hrátt varð henni kalt. Hún þráði nú heitast að komast heim
til mömmu, og svo hljóp hún af stað. Hún var alveg áttavilt
°g vissi ekkert hvert hún hljóp, en áfram hélt hún þar til
hún var orðin örmagna af jnæytu, þá settist hún á lrosna
gangstéttina, með fæturna í göturæsinu og grét. — Betlari
uokkur staðnæmdist hjá henni og spurði, hvort hún væri húin
að fá mikið og hvort þau ættu ekki að fylgjast að og skifta
svo til helminga, en þegar Ida litla skildi ekki hvað hann
uieinti, fór hann leiðar sinnar. — Aðrir, sem ekki voru betl-
arar, fóru um veginn, en þeir staðnæmdust alls ekki hjá henni.
hla litla grét hæguin hljóðlátum gráti. Hún var hálfhrædd við
fólkið. Tár eftir tár rann niður andlit hennar, fraus og féll
uiður á gangstéttina. Þar lágu þau svo og glitruðu sem fagrar
þerlur. En þeir, sem framhjá gengu, vissu, að það voru bara
tár, og þeir flýttu sér áfram, og sumir fótumtróðu þau í