Eimreiðin - 01.10.1940, Qupperneq 80

376
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
EIMREIÐIN
baksíðu spilanna, ætti að \æra
alveg eins auðvelt að lesa í
gegnum þyklc spil eins og
þunn, og þá væri alveg óþarfi
að gera ný spil þvöl, svo að
þau yrðu gagnsærri. Það er
erfitt að skilja af hverju örð-
ugt er fyrir dáleidda menn að
sjá í gegnum mjög þykk spil,
þar sem þeir geta svo að segja
séð í gegnum holt og hæðir og
um órafjarlægðir. Hér er um
atriði að ræða, sem þarf nán-
ari rannsóknar við.
Sltygni: Einkenni hennar og eðli.
Landsstjórinn var nú orð-
inn fullur áhuga og spurði vin
minn, meistarann, hvort hann
gæti ekki slcýrt fyrir sér ein-
kenni skygninnar og eðli.
Meistarinn brosti góðlátlega
og svaraði: í daglegri um-
gengni vorri við aðra er það
athugunargáfan, sem ræður
dómum vorum og áliti á ná-
unganum. Vér segjum um einn,
að hann sé snjall, um annan,
að hann sé heimskur, þann
þriðja, að hann sé hamingju-
samur, og enn um þann fjórða,
að hann sé hryggur o. s. frv.
Vér skulum nú athuga sem
snöggvast, hvernig vér kom-
umst að þessum niðurstöðum.
Ákveðin áhrif, sem skilningar-
vit vor taka á móti frá þessu
fólki, breytast i undirvitund
vorri og verða að ákveðinni
skoðun og niðurstöðu um það.
I dáleiðslu verða allar skynj-
anir og geðhrif margfalt sterk-
ari en áður. Þess vegna nem-
um vér í því ástandi mörg þau
áhrif, sem annars færu alveg
framhjá oss. Þannig er t. d.
dáleiddur maður svo við-
kvæmur fyrir snertingu, að
hann getur blindandi sagt ná-
kvæmlega urn það, hvort það
er dávaldurinn eða einhver
annar, sem kemur við hann.
Hið smávægilegasta atriði
kemur hér til greina, svo sem
mismunandi snerting, hve lítil
sem er, mismunandi hitastig,
tíst i úri eða skrjál' í man-
chettuhnöppum, og fyrir
skynjun hins dáleidda er ekk-
ert tvent af þessu eins. Af öllu
þessu má draga ákaflega na-
kvæmar og rökréttar ályktan-
ir, sem koma ófræddum
mönnum fyrir sjónir sem her
sé um hjátrú og hindurvitni að
ræða. En eins og vinur minn
hefur þegar sagt, er þó oft eitt-
hvað eftir, sem erfitt er að
skýra og rannsóknarefnið þvl
mikið og margþætt.
Þegar hér var komið sam-
ræðunni mundi ég eftir því, að