Eimreiðin - 01.07.1943, Side 39

eimheiðin
VÆNGILLINN
215
Vængillinn fylgdust að alla leið. Ef billinn þurfti að nema
staðar, staðnæmdist vængillinn einnig í loftinu uppi yfir
bílnum, og þar sem bíllinn hægði á sér, gerði vængillinn hið
sama. í þoku getur vængillinn leitað fyrir sér á mjög hægri
ferð og þannig séð við árekstrum, og viliist hann í myrkri,
er ekki annað en lækka flugið og beina kastljósi á jörðu, unz
Vængilstjórinn finnur einhver þau leiðarmerki, sem hann
kannast við og getur áttað sig eftir.
Það er talið, að vængillinn geti komið að margvíslegu haldi
i hernaði. Um nytsemi hans í haráttunni við lcafbáta er áður
getið. En auk þess má nota hann til að flytja matvæli og
meðöl og til alls lconar njósnaferða. Löndunarskíð hans eru
nr togleðri, svo að hann getur lent nálega hvar sem er, svo sem
n vatni, snjó, isi og mýrlendi. Úr vængli er hægt að leggja
siinaþræði bak við víglínur óvina og tala siðan í síina við
ntvarðastöðvar á jörðu.
Sikorsky telur engin vandkvæði á því að framleiða vængla
í stórum stíl eftir stríðið lil ahnenningsnota. Verðið á fjögra
sæta vængli áætlar hann tæpar 10 000 krónur og reksturs-
kostnað svipaðan og á venjulegum bíl. Einnig verður hægt að
Hota vængla til fólksflutninga i stórum stíl, líkt og strætis-
vagnar eru notaðir nú, og til póstflutninga. Sikorsky telur,
að eftir svo sem áratug frá ófriðarlokum verði buið að taka
* notkun hundruð þúsunda eða jafnvel milljónir vængla i
Þandaríkjunum. Einn af forstjórum amerísku flugfélaganna
hefur sótt um leyfi til að koma á póstflugferðum með vængl-
11111 í sex austurfylkjum Bandaríkjanna, og gerir hann ráð
fyrir að flytja á þann hátt flugpóst af þökum 400 pósthúsa og
járnbrautarstöðva fram og aftur á þessu svæði.
Það er talið tiltölulega auðvelt að læra að stjórna vængli.
Reyndir flugmenn læra það á þrem klukkustundum. Vanur
f'ilstjóri á einum degi. Fyrir þá, sem hvorki kunna að stýra
flugvél né bíl, tekur það nokkru lengri tima að stjórna vængii.
Rn þó er þess að gæta, að þeir standa að sumu leyti betur
að vígi en flugmenn og bílstjórar. Vængillinn hagar sér svo
ólíkt því, sem þeir eru vanir, að þeim fallast oft hendur í
fyi'stu. Þannig fór fyrir flugkappanum Lindbergh, er hann
‘Otlaði að stjórna vængli í fyrsta sinn. Hann var að bisa við