Eimreiðin - 01.07.1943, Síða 72

248
FÓRN ÖRÆFANNA
EIMREIÐIN
]iessi verzlun hans við drottin á þá leið, sem vænta mátti uin
slíkan höfðingja. Fyrst hann nú sótti kirkju, drottni einum
til dýrðar, þá var svo sem auðvitað, að viðskitin yrðu báð-
um í hag. í þessu var hann forsjáll, eins og' góðum bónda
sómdi; vann og hamaðist eins og vitlaus maður alla virka
daga vikunnar og svaf þá ekki nema rétt blákringluna úr
nóttinni. En á drottinsdag sló hann tvær flugur í einu og
sama högginu; — hélt hvíldardaginn heilagan, samkvæmt
skaparans boðum og Móselögum, en vegsamaði hins vegar
kirkjuna og guðsriki og heilaga þrenning með öllu hennar
fylgdarliði. Kirkjusvefninn var honum því orðinn annað og
meira en Aænjuleg nautn, sem sé fullkomin, óstöðvandi ástríða.
Þessi mildiríki mal- og mjálmtónn guðsorðsins var svo
dæmalaust róandi og sefandi, ef rétt var með farið. En það
gerði enginn betur en hans eigin sóknarprestur, er sat á
Húsafelli. Gat ekki hugsað sér nokkurn lietri en hann lil
sofa undir.
Það var farið að bera nokkuð á því upp á siðkastið, að
Skjóni væri ekki jafn kirkjurækinn og húsbóndinn. Hvað sem
þessu leið, hvort hann hefur líka ætlað að slá tvær flugur í
einu höggi, taka sér frí og svíkja bóndann, þá var hitt víst,
að í dag var drottinsdagur, enda þótt stúlkan hefði enga hug-
mynd um þá hluti; sá hann bara koma lilaðskellandi. Var
auðséð á öllu lians fasi og dásamlegri tign, að hann var sjálfs
sin nú, eigin erinda og vissi hvert hann ætlaði. Naut þess nu
að vera skapaður einhverja óveru öðruvisi en vera átti. Ætl-
aði nú í morgunsólinni austur í Geitland, grunandi góðan
íelagsskap, staðráðinn í að skella sér i Hvítá og svamki
áustir í sæluna; sá sjálfan sig í anda í dunandi faldafeyki
með fríðustu dömum sinnar tegundar. —
Stúlkan kallaði: „Skjóni!“ Gæðingurinn spornaði við hói-
um, er skruppu í um leið og hann hrökk saman til að stað-
næmast og halda aftur af sér. Á dauða sínum átli hann von,
en ekki þessu! Stóð nú eins og negldur við jörðina, eins og
jarðfastur steinn, eins og klettur, eins og myndastytta, gerð
af meistara, en þó miklu fremri mannlegri list og snilli. Og
stúlkan gekk að honum, leysti af sér hestabandið sitt og
hnýtti því upp í hann. Það kviknaði i henni nýtt lif og ny