Eimreiðin - 01.07.1943, Síða 92

2G8
1'ÓIÍN ÖRÆFANNA
EIMREIUIK
jafnframt til að gera eitthvað fyrir sjálfan sig, fyrst hann á
annað borð var orðinn drottinsvikari. Sjálfsagt þó að fylgjast
vel með öllu liennar háttalagi. Margt var að skoða og linusa
i, víða mátti koma, margur krókurinun stóð til bóta; vítt var
svæðið allt og lítt kannað. Margur staðurinn, þar sem vel
borgaði sig að halla sér að og lyfta fæti.
Hvað þeim fór á milli, hjónunum í Kalmanstungu, eftir
að bóndi kom heim seint um kvöldið, liggur að mestu á milli
hluta. En bóndinn varð þess fljótlega var, að stelpubjáninn
rnundi ekki enn vera búin að skila sér í bæinn. Hún gat ekki
verið langt frá. Á aðra bæi gat hún ekki komizt; árnar öld-
ungis ófærar. Og þegar konan veður þarna upp á hann, titr-
andi í henni hver taug og eldur brennur úr augum, þá fer nú
skörin að færast upp í bekkinn. Hún, sem aldrei hafði mælt
styggðatyrði til nokkurrar manneskju: „Hvað hefur þii gert?“
Og það í þessum þokkalega tón, rétt eins og það væri verið
að reka hana i gegn; svo bóndanum varð það á að gjóa upp
augunum og sjá framan i konuna; hét því með sjálfum sér
að gera það ekki aftur; enda átti hann engin orð upp á móti
þessu. —- — „Nú“ — og hann sagði ekki meira. Og hann var
svo stuttur í spuna á „nú“-inu, sem auðið var. Og þetta „nú
var eina orðið af hans vörum, að viðbættum 2- -3 sörnu teg-
undar síðar. Önnur varð ekki hans opinbera'ræða til kon-
unnar í Kahnanstungu þetta kvöldið. En hann hugsaði þvl
fleira. Það hnökraði skrímslislega á þessum „nú“-um, og þíUI
skutu upp Icryppunu.m eins og hinn hræðilegi ormur í Lagar-
fljóti forheimskunnar, undan stórtíðindum. Og konan nefndi
svo slór orð og ljót, að bónda hraus hugur við svo ókristi-
legum munnsöfnuði. — Á hverju mátti eklci eiga von
konan hætl að fara í kirkju! Svona lílca orð! Sveiattan! Enda
þótt hægt væri að finna svoleiðis, hangandi einhvers staðai
niður úr sjálfu guðsorðinu, þá var það eklci almennilega
brúlcað — fremur en mykjudinglarnir og klepparnir, sem
héngu neðan úr hölunum á kúnmn.
Skárri var þáð nú æsingurinn út af elclci nokkrum skop-
uðum hlut. Hvað jiessu kvenfólki gat dottið í hug! Og hvað
-var það, sem því gat eklci dottið í hug? Bara að hafa vaðið