Eimreiðin - 01.10.1956, Blaðsíða 24

256
EIMREIÐIN
hugur tónskáldsins óumræðilegri sælu við þessa tilhugsun. Og
í sál lians ríkti sami fögnuður, þegar hann vaknaði af svefni
næturinnar í morgunljómanum. Þannig var tilhugsunin uffl
dauðann — og sjálfsagt um leið viðleitnin til að búa sig undir
hann — þessum dásamlega meistara tónanna stöðug upp-
spretta unaðar og gleði. Er auðið að hugsa sér stórfelldari
sönnun fyrir réttmæti þessa fagnaðarerindis en svo leiftrandi
dærni?
Á einum stað í Lífi og dauða farast Sigurði þannig orð:
„Ég trúi skilyrðislaust á hamingjuna. Meira að segja skal ég
segja þér okkar á milli, að ég efast um, hvort nokkur getur
verið á réttri leið, nema hann sé hamingjusamur í hjarta
sínu."1) Sjálfur er Nordal mikið hamingjunnar barn, að því
er bezt verður séð. Hann hefur unnið víðfræg andans afrek.
Nægir vitnisburðir sýna, að hann er ágæta vel kvæntur. Og
hann er af sonum sæll. En mesta gæfa hans er að benda öðru
fólki á auðnuveginn. Sú leið er að vísu ávallt brött, en hefur
þann mikla kost að liggja til ljóssins, og hver getur valið sér
einstigi við sitt hæfi. Eftir því sem þú kemur hærra í hlíðina
víkkar útsýnið, og dýrð drottins blasir við. Syngjandi þrestir
og sólskríkjur verða á vegi þínum og fagna þér. Lambagrasið
ilmar, og ljósberinn deplar sínum stjörnuaugum. Loks verður
jöklasóleyjan eini félagi þinn. Hún kinkar til þín kolli, brosn'
og roðnar eins og feimin smámey. Hvernig má annað vera
en almáttugur höfundur sé að slíku listaverki og það eigi sér
jafnvel enn þá fegri líkingu á æðra tilverustigi?
Hugleiðingarnar í síðari hluta þessarar bókar eiga það sarn-
eiginlegt við erindin Líf og dauða og eftirmála þeirra, að
einnig þær eru leiðbeiningar í lífernislist. Rúmsins vegna
verða aðeins nefndar jrrjár af þeirn, er mér þykir vænzt urn-
María guðsmóðir, Kurteisi og Manndráp. Greinin um Guðs-
móður er svo þrungin tignun og tilbeiðslu, að hver einn
verður beinlínis göfugri maður á að lesa hana með alúð. En
um hinar tvær er það að segja, að tímabærari ádrepur minnist
ég ekki að hafa lesið eða heyrt um mína daga. Svo sem nafnið
bendir til, fjallar Kurteisi um gildi háttprýðinnar í lífinu.
1) Samtalið við Jón, bls. 54.