Eimreiðin - 01.10.1956, Side 73

ÞORPARINN
305
„Þú skalt ekki særa tilfinningar mínar,“ sagði ég liáðslega.
„Mér geðjast ekki að snápum, sem drýgt hafa glæp og þurfa
svo að fela sig bak við pilsfald til þess að komast lijá því að
lenda í tugthúsinu.“
Ég reiddist þessu, en lét hann ekki verða þess varan.
,,Ruddi,“ sagði ég bara.
Hann skellti aftur hurðinni og settist í bílstjórasætið. Systir
Agnes sat með hendurnar í kjöltu sér. Við ókum niður Perlu-
stræti og um miðbæinn. Það var nærri komið sumar, var
síðasta vikan í skólanum, aðeins nokkrir dagar til prófsins.
„Hvað ætlarðu nú að gera, systir Agnes?“ sagði ég.
„Fyrst ætla ég að fara með þig til föður Cooney.“
Það var hreint ekki svo afleitt. Faðir Cooney flutti ekki sér-
lega góðar ræður, en hann krafðist iðrunar. Maður þurfti
ekki annað en beygja höfuðið og setja upp sorgarsvip, og ef
einhver bar sig nógu illa, var hann viss með að gefa honum
fötin utan af sér.
„Faðir Cooney verður mjög óánægður yfir þessu,“ sagði ég.
»Ég vildi gera flest annað frekar en hitta hann.“
„Það er skylda mín að skýra honum frá þessu,“ svaraði systir
Agnes.
„Ég veit það, og ég skannnast mín niður fyrir allar hellur.“
„Og svo verð ég auðvitað að segja honum föður þínum frá
þessu.“
„Föður mínuml Meinarðu það, að segja honum pabba frá
þessu?“
„Já, honum föður þínum.“
Faðir Cooney og faðir nrinn, Jrað var nú sitt hvað. Faðir
PÚnn var sterkur og hæglátur, en aðallega sterkur, og hann
Var ekkert frá því að nota kraftana. Hann var nú ekkert sér-
staklega fáskiptinn heldur, og svo vantaði hann alveg ímynd-
unarafl. Það var aðeins á einn hátt, sem hann útkljáði svona
mál, og J^að var ekkert skemmtilegt að hugsa um Jrað.
»Ég hringi til hans í kvöld,“ sagði systir Agnes.
Ég hló lágt.
Hún leit á mig. „Að hverju ertu að hlæja?“
»Þetta er dálítið hlægilegt," sagði ég og hristi höfuðið. „Rétt
a®an> þá bað ég til guðs, og ég bað hann um að láta föður