Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 71

ÞORPARINN
303
„Um hvað var veðmálið?“ spurði Corelli.
Jack svaraði. „Ég veðjaði tveimur vindlum á móti einum
sígarettupakka, að ég gæti brotið fleiri lampa en hann.“
„Vindlum!" hrópaði herra Jenson. „Svo þannig er það, sem
vindlarnir mínir hafa týnt tölunni."
„Sígarettur," mælti systir Agnes hljóðlega, „svo að þú hefur
aftur tekið upp á því að reykja?"
Við sögðum ekkert. Við höfðum sagt sannleikann, en eng-
inn virtist veita því eftirtekt né virða það við okkur.
„Þarna sjáið þið,“ sagði Corelli. „Þeir játa allt. Nú, og
hvað á svo að gera við þessa gemlinga?"
Herra Jenson opnaði munninn, og mér datt í hug gin á
soltnum úlfi, þegar hann hreytti út úr sér:
„Ja, ég veit, hvað ég ætla að gera.“
Jack svelgdist á munnvatninu, og augun ranghvolfdust í
andlitinu.
„Ég hugsa, að ég ráði við þennan ungu mann,“ sagði systir
Agnes.
Jack yfirgaf varðstöðina á tánum. Herra Jenson hafði ör-
uggt tak á vinstra eyra hans. Ég vorkenndi vesalings Jack;
hann var svo viðkvæmur; en það var faðir lians ekki. Jack
gat spilað á píanó, og liann var kórdrengur í kirkjunni, en
Iierra Jenson var verkstjóri við grjótmulningsvél.
„Ég ætla að fara með þig til föður Cooney,“ sagði systir
Agnes við mig. Hún bað Corelli að hringja á bíl. Corelli
svaraði, að sér væri ánægja að því að aka okkur þangað í lög-
reglubílnum.
Þetta gekk alveg fram af systur Agnesi.
„Það get ég alls ekki þegið,“ svaraði hún, „en þakka yður
samt fyrir; þér hafið verið mjög hjálpsamur.“
Lögregluþjónninn hringdi og bað um bíl. Við systir Agnes
settumst á bekk úti fyrir varðstöðinni og biðum. Ég laut fram
á hendur mínar og reyndi að upphugsa eitthvert skemmtilegt
umræðuefni.
Systir Agnes kyssti krossinn á talnabandinu, sem hékk við
belti hennar, og las bænir sínar.
„Sittu beinn,“ sagði hún lágt.
Ég rétti úr mér og krosslagði hendurnar.