Eimreiðin - 01.10.1956, Blaðsíða 66

298
EIMREIÐIN
það land og kynnast því fólki, sem honum verður liugsað til
með þessum lrætti. Víst er svo. í lokaerindinu í kvæðinu Út-
laginn, sem ort er til Fjallkonunnar, er niðurstaðan þessi:
„Mér lifir í huga sú hamingjustund,
þá liníga fer sól mín að viði,
að fá þó að lokum að gista j)á grund,
er græðir til fulls mína saknaðarund,
og blunda við hrjóst þín í friði."
Auðna ræður, hvort honum verður að von sinni, en gaman
hefði verið að geta átt þátt að þeirri fullnæging óskanna. Að
síðustu er hér svo smákvæði, Bænin, eins konar niðurstaða,
einlæg og hispurslaus:
„Ó lát mig, faðir, farast, ef j)ú vilt,
og fley mitt rifið skolast upp á sand!
Að lúta þér er lífsins barni skylt,
hvort lánið ber til hafnar eða í strand.
Ó lát mig, herra, hultan, ef þú vilt,
og heilli skútu minni sigl í naust.
Með vilja þínum verður hafið tryllt.
A vindinn hastar ein ])ín föður-raust.
— En hvort sem líf mitt frelsast eða ferst,
og far mitt heimtist eða bíður grand,
með eigin hönd á stjórnarvöl ég verst
og veikum knerri stefni beint í land.“
Páll Bjarnason hefur unnið merkilegt verk með þýðingum
sínum. Þar er um að ræða kynningu á íslenzkum skáldskap,
sem bæri að verðlauna, til dæmis með því að ríkisstjórnin
keypti upplagið af bókinni og léti hana í té þeim útlending-
um, einstaklingum og stofnunmn, er kynnast vildu bókmennt-
um okkar eða útbreiða þekkingu á þeim. Með ljóðum sínum
á íslenzku hefur Páll ótvírætt hlotið sess meðal íslenzkra skálda
og unnið sér þegnrétt meðal okkar þjóðar á efri árum, þ°
að hún hafi aldrei séð hann. Fyrir það ber að þakka, og þai''
skyldi launað með ríflegri fjárveitingu einu sinni, sem nægt
gæti til þess að hann gæti, ef heilsa og atvik leyfðu, ásamt
konu sinni, lifað þá stund, sem útlaga allra alda hefur um
dreymt.