Eimreiðin - 01.10.1956, Blaðsíða 54

286
EIMREIÐIN
presti, og fleygðist klerkur fram af fáknum. Prestur var þung-
ur og stóð seinlega á fætur. Þegar liann var staðinn upp, sagði
Steingrímur, að hann liefði verið byrjaður á eftirmælum, þá
er klerkur hefði tekið að bæra á sér eftir byltuna. Byrjunin •
var svona: „Hálsbrotnaði á hörðum stein heljarmennið
prúða.“ Húsfellingum var sögð þessi saga, og nefndu þeir
blettinn Þórðarfall, og það nafn ber hann enn í dag.
Við skulum staldra nokkru frekar í hinu örnefnaríka landi
Húsafells. Rétt hjá Þórðarfalli er lítill melhóll, sem heitir
Sesseljuhóll. Þar á er Sesseljuvarða, og þar undan er Sesselju-
vað á Hvítá. Sagt er, að allt þetta sé kennt við nunnu eina,
sem hafi heitið Sesselja. Hún hafi verið á leið að Húsa-
felli, og hafi hún orðið svo glöð, þegar hún sá til bæjar af
liólnum, að hún hafi þá hlaðið vörðuna. Skyldi varðan vera
til minningar um gleði nunnunnar, en einnig vottur þakk-
lætis hennar til skaparans. Annars þykir líklegt, að engin liæfa
sé í sögu þessari, heldur sé hér um að ræða nafn heilagrar
Sesselju, sem var merkisdýrlingur. Er Húsafellskirkja henni
helguð og fleiri kirkjur á landi hér. Mun þá varðan hafa ver-
ið hlaðin til þess að leiðbeina mönnum til vaðs á hinni miklu
ntóðu, og helguð heilagri Sesselju í þeim tilgangi, að hún
forðaði þeim frá slysum, sem færu yfir móðuna á þessu vaði.
Ornefnin þrjú eru þá öll til orðin fyrir fornan átrúnað, sent
hafði hér um aldir mikil og sterk tök á hugum manna og
varð rnikill örlagavaldur í lífi einstaklinga og þjóðarinnar.
Eru hér á landi mörg slík örnefni. Nikulásarker er hylur í
Hvítá. Hylur þessi var eign Stafholtskirkju, enda var heilag-
ur Nikulás verndari safnaðarins.
Þegar Norðlendingar fóru skreiðarferðir vestur á Snæfells-
nes eða voru að fara í verið á Suðurnesjum, völdu þeir sér
vöð á ám, sem voru á leið þeirra, og þessi vöð voru síðan við
þá kennd og heita Norðlingavöð. Þessi nöfn tala skýru máh
til þeirra, sem þekkja forna atvinnu- og verzlunarhætti, en
öðru máli gegnir um það af unga fólkinu, sem ekki kann nein
veruleg skil á atvinnusögu þjóðar sinnar. í björgum landsins
bera hillur, syllur og stallar nöfn þeirra manna, sem höfðu
fyrst sigið þar eða gengið, svo að kunnugt væri — eða með
lífi sínu það greitt, að nafn þeirra væri bundið við stað-