Eimreiðin - 01.10.1956, Blaðsíða 19

SIGURÐUR NORDAL SJÖTUGUR
251
mörg óvænt og nýstárleg. Verkið ber að sumu leyti meir
einkenni þrítugs höfundar en sextugs. Undir dálítið óvenju-
legum búningi þess eru falin umbrot og æska, sem er haldið
hóflega í skefjum, leynir sér jafnvel alveg, þar til inn í logn-
mollu þorpsins andar hressandi gusti utan frá hafi og ofan
af fjöllum. Listakonan Jóhanna, fulltrúi Nordals, flytur með
sér þennan heilsusamlega blæ. „Hvernig getur nokkur lit'andi
manneskja verið ár eftir ár nærri annarri eins dýrð og lokað
sig inni í stofukytru eða gaufað milli þessara kofa?11,1) lætur
hann Jóhönnu segja við séra Helga, þegar hún er að reyna
að hrista hann til og hefja upp úr mókinu. Þessi háfjallasvali
og norðlenzka heiðríkja eru aðalsmerki Sigurðar, búa í svip
hans, einkenna allt, sem hann ltefur ritað, en varpa um leið
hlýjum bjarma á livert viðfangsefni, líkt og þegar sólin stafar
lygnan flóann úti fyrir Þingeyrum.
Kunnasta ljóð eftir Sigurð mun vera Þula, sem hefst á
þessum hendingum:
Gekk ég upp á hamarinn,
sem hæst af öllum ber,
hamingjuna hafði ég
í hendi mér,
björt var hún sem lýsigull
og brothætt eins og gler,
— ég henti henni fram af,
þar sem hengiflugið er.
Víða flugu brotin, en víðar hugur fer.2)
Ég hef talað við ýmsa, sem kunna þetta upphaf eða jafnvel
alla þessa þulu, en vita ekki, eftir hvern hún er, telja hana
gamalt þjóðkvæði og hyggja, að höfundurinn sé óþekktur.
Fátt eru meiri meðmæli með vísu eða kvæði en þjóðin helgi
sér þau með þessu móti. Þá hefur skáldið fundið leið inn að
hjarta fólksins, knúið hörpu sína í samhljóman við strengina
í sál þess. Með þessari einu þulu hefur því Sigurður Nordal
unnið sér ljóðskálds nafn, mikils skálds, þó að eigi væri öðru
1) Uppstigning, bls. 49.
2) íslands þúsund ár, kvæðasafn, 20. öld, bls. 58.