Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Qupperneq 34

28
Timarit lögfrceöinga
2. að S hafi. ekki nytjað jörðina með lögmæltum hætti og
eigi haldið við húsum á henni. Var þetta fullsannað með
skoðunargerðum og öðrum hætti. Úrskurður S af jörðinni
var því heimilaður með úrskurði fógeta 18. júlí 1951. Var
þessum úrskurði, ásamt útburðargerð, síðan skotið til
hæstaréttar, sem dæmdi málið 30. maí 1952. Taldi hæsti-
réttur jörð þessa eina þeirra jarða, er byggja skyldi sam-
kvæmt VIII. kafla laga nr. 116/1943 (erfðaábúð). En slík
nýting jarðarinnar sem sagt var mátti ekki að mati hæsta-
réttar teljast leiguliðaábyrgð, sbr. VIII. kafla áðurnefndi'a
laga og 25. gr. laga nr. 87/1933 (ábúðarlaganna), og var
umboðsmanni þegctr af þeirri ástæðu talið rétt að segja
S upp afnotum jarðarinnar svo sem hann gerði, og stað-
festi dómurinn því útburðarúrskurðinn og útburðargerðina.
(Hrd. XXIII. 378.)
F hafði með bréfi 15. júní 1916 fengið „erfðafestu" á
jörð stofnunar einnar frá fardögum s. á. til 50 ára, en með
rétti til að selja eða afhenda öðrum ábúðarrétt sinn. Var
jörðin því talin hafa verið leigð til venjulegrar ábúðar,
enda gekk ábúðarrétturinn síðan frá manni til manns.
Sannað var taiið, að aðiljar þeir, sem ábúðanættinn
höfðu, þegar málið var höfðað, hefðu selt svo sand úr fjöru
jarðarinnar, að til spjalla horfði, enda var svo metið, að
spjöll hefðu og orðið á landi vegna sandtökunnar. Var
ábúðarréttur því dæmdur af þessum aðiljum, en um skaða-
bótakröfu vegna spjallanna var ekki dæmt, með því að
hún hafði verið greind frá kröfunni um missi ábúðarréttar-
ins samkvæmt síðustu máisgr. 71. gr. laga nr. 85/1936.
Aðild (Hrd. XXIII. 328).
Hinn 8. apríl 1949 gerðu A og B með sér svofelldan
samning, að A veitti B leigurétt á húsnæði, sem A hafði
umráð yfir, til veitingasölu fyrir tilskilið endurgjald, sem
sumt skyldi greiða þegar, en sumt síðar, þar á meðal með
víxli og veðskuklabréfi, sem B gaf út hvort tveggja. Hinn
12. maí 1949 framseldi B þessi réttindi sín til T. Ritaði